Κυριακή βράδυ με ανοιχτά παράθυρα και από τη γειτονιά αρχίζουν και ακούγονται φωνές με το που μπήκε μπροστά η εθνική του μπάσκετ. Και πιο δίπλα έβλεπαν και μπάλα και μπάσκετ και εναλλάσσονταν τα επιφωνήματα. Κι επειδή είχαν και διαφορά φάσης οι δέκτες άκουγες ένα μικρό σερί από φωνές.
Ανακουφιστική λίγο αυτή η ζωντάνια. Δεν τη χρειαζόμαστε άλλο αυτή την ησυχία, αυτή την αφωνία που έχει καλύψει τους δρόμους μας. Μετά που πέρναγαν και τα παιδιά προς το σπίτι, με αυτές τις κραυγές των εφήβων που άλλες φορές θα ηχούσαν ως και ενοχλητικές, και το «ρε, αύριο έχουμε σχολείο», μου ακούστηκαν κάπως σαν μία αποκατάσταση της τάξης, της όποιας τάξης πρέπει να έχει μία πόλη που κινείται, η δόνηση της ζωής που είναι ασίγαστη και ζωογόνα.
Γιατί το μεσημέρι που βγήκα μία βόλτα ανησύχησα λίγο που έμοιαζε να μην κουνιέται τίποτα, που ήταν κλειστά τα περισσότερα περίπτερα, που είχαν μαζευτεί όλοι στο σπίτι. Δεν είναι πόλη αυτή η ερημιά, και δεν κρύβει καμιά ραστώνη. Ένα κενό ήταν, από αυτό που δημιουργείται όταν λείπουν οι άνθρωποι. Ας το καλύψουμε αυτό το κενό. Με την παρουσία μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
