Η νομική υποχρέωση σπάνια λειτουργεί και σαν παραίνεση και δέσμευση, από μόνη της. Δεν θα λειτουργήσει και στα εμβόλια. Χρειάζεται και ένα πλαίσιο που περιλαμβάνει την ατομική συνείδηση.
Μόνο ο πολίτης που νιώθει υποχρεωμένος στη συνείδησή του να πράξει όπως ορίζει το ηθικό πλαίσιο αρχών του, μπορεί και να κινητοποιηθεί προς το συλλογικό καλό.
Και δεν είναι ότι ο αρνητής θα βρει τους νομικούς τρόπους να ξεγλιστρήσει. Στο κάτω κάτω, η Δικαιοσύνη είναι τυφλή και κρίνει με βάση τους νόμους. Το ζήτημα είναι να μη φτάσουμε μόνο να εξετάζουμε τα πάντα από νομικής άποψης.
Δεν είναι αυτονόητο ότι ένας υγειονομικός δεν πρέπει να εκθέτει σε κίνδυνο τον ασθενή του; Και ποιος κρίνει τον «κίνδυνο»; Οι κρατικές επιτροπές ειδικών και το κράτος, οι Ιατρικοί Σύλλογοι, ο ΠΟΥ, υπάρχουν πολλοί.
Δεν είναι αυτονόητο ότι αν χαιρετίσεις από κοντά κάποιον οφείλεις να τον προστατεύεις τουλάχιστον από μία πιθανή νόσηση, πάει να πει ότι τουλάχιστον κρατάς τα μέτρα πρόληψης; Γιατί; Γιατί είναι δικαίωμα του άλλου να παραμένει υγιής ανεξάρτητα του τι νομίζεις εσύ ότι είναι κίνδυνος ή υγεία.
Ο εμβολιασμός δεν είναι παρά ένα φαρμακευτικό σκεύασμα που μπαίνει στο σώμα όχι μόνο για να μας προστατέψει, αλλά για να μας θυμίσει ότι υπάρχουν και οι άλλοι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
