Όλη αυτή η κατάσταση με τα συνεχή μέτρα μας πιέζει υπέρμετρα. Και δεν είναι μόνο πια ο κίνδυνος να επιβαρυνθούμε ψυχικά κάτι που ήδη απασχολεί τους ειδικούς. Είναι ότι παγιδευόμαστε σε τρόπους ζωής που μας στενεύουν και μας δεσμεύουν υπέρμετρα, πολύ περισσότερο από όσο επιβάλλουν τα ίδια τα μέτρα.
Όταν ξεκίνησε το μεγάλο lockdown τον Μάρτιο, γυναικείες συλλογικότητες και οργανώσεις έθεσαν αμέσως το πρόβλημα της απειλής για τις γυναίκες που κλείνονται μέσα στο σπίτι, σε γάμους καις σχέσεις που περιλαμβάνουν την κακοποίηση είτε ως απειλή είτε ως γεγονός. Κατάλαβαν άμεσα ότι ο κίνδυνος για μία γυναίκα αυξάνει όταν βρίσκεται αποκλεισμένη μέσα σε έναν χώρο στον οποίο η ανδρική βία μπορεί να εκδηλωθεί πολύ πιο εύκολα.
Αυτή είναι μία μόνο πτυχή της σκοτεινής πλευράς του εγκλεισμού. Υπάρχουν και ελαφρύτερες, όπως το να αναγνωρίσει ένα ζευγάρι τα όριά του και να ανακαλύψει ότι δεν είναι τόσο εύκολη η συμβίωση. Ή, να αναφανεί έστω και ανεπαίσθητα η ερημιά του εσωτερικού βίου των ανθρώπων είτε μένουν μόνοι είτε μαζί με άλλους, αυτή η αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν σε έναν τόπο, όπως το σπίτι, που μετατρέπεται ξαφνικά σε απειλητικό πεδίο απομόνωσης χωρίς χαραμάδες διαφυγής.
Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία να μπορούμε να αναζητούμε διεξόδους επαφής έστω κι από μακριά με άλλους μέσα από την επικοινωνία, ή δημιουργικής απασχόλησης, αλλά και τη δυνατότητα ουσιαστικής επαφής με όσους επιλέξαμε να συμβιώνουμε. Είναι ζόρικα τα πράγματα, αλλά πρέπει να διατηρήσουμε ανοιχτούς τους δρόμους ώστε να προσέχουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους, όσο γίνεται καλύτερα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
