Όσο περνάνε οι ημέρες της καραντίνας, ίδιες και απαράλλαχτες πια, η αίσθηση του αδιεξόδου μοιάζει να μεγαλώνει. Κι αυτό γιατί όλα φαίνεται να έχουν πάρει τη θέση τους και τίποτα να μην αλλάζει.
Δεν αλλάζει η αρνητική κατάσταση με τις απώλειες ζωών από τον κορωνοϊό, και με τους ασθενείς που χρειάζονται διασωλήνωση. Είναι το πιο τρομακτικό στοιχείο και η πιο τραγική εξέλιξη των 10 αυτών μηνών. Κανείς δεν περίμενε να έχουμε 100 νεκρούς την ημέρα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Υπάρχουν μεταβολές αλλά και προβλέψεις για μεγάλη βελτίωση αυτών των δεικτών, όμως προς το παρόν, η τραγωδία υπερισχύει της αισιόδοξης πρόβλεψης. Και είναι αξιοπερίεργο που η κοινή γνώμη μοιάζει να αντιμετωπίζει την κατάσταση με μία παθητικότητα, κάτι που πιθανόν να οφείλεται στην ψυχική κόπωση που έχει επέλθει.
Δεν αλλάζει η στάση της κυβέρνησης, η οποία δείχνει να έχει ποντάρει τα πάντα στο εμβόλιο και την αλλαγή των συνθηκών που θα επιφέρει ένας μαζικός εμβολιασμός.
Σε θέματα πολιτικής υγείας, αρνείται να προσαρμοστεί στις εξελίξεις, τουλάχιστον φαινομενικά και εμμένει στις παλιότερες θέσεις της ότι έχει προβλέψει τα πάντα και ότι έχει προγραμματίσει τα πάντα σωστά. Η εμπειρία πάντως των Ιωαννίνων που έτρεχε την τελευταία στιγμή να βρει νέες κλίνες δείχνει ότι δεν είχε πλήρη ετοιμότητα.
Συνολικά, για όλες τις κοινωνικές πτυχές, η πιο απλή λύση ήταν το «κλείσ’τα όλα» και αποδείχθηκε ότι η πιο αποτελεσματική πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας είναι το lockdown.
Δεν αλλάζουν όπως φαίνεται και οι άνθρωποι, όλοι εμείς, τουλάχιστον στις παγιωμένες πια αντιλήψεις μας για το τι πρέπει να γίνει. Κι αυτό είναι μάλλον θετικό, γιατί αποδείχτηκε στην πράξη ότι η πλειονότητα των Ελλήνων κατάλαβε νωρίς ότι τα μέτρα και η καραντίνα είναι η λύση για αυτό και τα εφαρμόζουν. Συνοδεύεται αυτός ίσως κι από κάποια μοιρολατρία, ότι δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, αλλά λογικό είναι αφού αυτά ήταν και είναι τα δεδομένα. Αλλιώς θα σκεφτόμασταν αν ζούσαμε στη Νέα Ζηλανδία για παράδειγμα.
Το πρόβλημα που υπάρχει με αυτήν την επανάληψη των ίδιων μοτίβο κάθε μέρα είναι ότι χάνεται η δημιουργικότητα και η ενάργεια που χρειάζεται η προσδοκία της αλλαγής στο μέλλον,. Και αυτό ίσως να μας πάει την επόμενη μέρα με σβησμένες τις μηχανές όπως σήμερα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
