Με διάφορες αφορμές έχουμε βρεθεί και στο παρελθόν μπροστά στο πρόβλημα. Τι γίνεται όταν ένας ενήλικος δεν μπορεί να ζήσει μόνος του, γιατί έχει μία ασθένεια και δεν έχει τα οικονομικά μέσα;
Η τάση στις κοινωνίες μας είναι να υποστηρίζουμε περισσότερο τα παιδιά. Να έχουμε σχολεία, χώρους απασχόλησης, ιατρικές μονάδες, όταν υπάρχουν ζητήματα με αναπηρίες και έλλειψη μέσων για να ανταπεξέλθουν. Και είναι απόλυτα λογικό να δίνουμε βάρος στα παιδιά για να τα ενισχύουμε όσο μεγαλώνουν και να αποκτήσουν δεξιότητες και δύναμη να συνεχίσουν.
Παρ’ όλα αυτά υπάρχει πρόβλημα και με τους ενήλικες. Αυτό άλλωστε έρχονται να καλύψουν οι Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης της ΕΛΕΠΑΠ.
Χρειαζόμαστε κι άλλες τέτοιες δομές σε όλη τη χώρα. Είναι δομές που κοστίζουν τόσο στην κατασκευή όσο και στη λειτουργία τους. Σε συνδυασμό όμως με ένα σύστημα υποστήριξης κατ’ οίκον θα άλλαζαν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων.
Κάτι που σημαίνει ότι χρειαζόμαστε μία συμφωνία αρχών, από διαφορετικές πλευρές προς τη στήριξη των ανθρώπων που έχουν ανάγκη βοήθειας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
