Δεν είμαι κατά των τηλεοπτικών ριάλιτι, γιατί πιστεύω ότι τα τηλεοπτικά προϊόντα είναι υπόθεση των καναλιών που τα παράγουν και των τηλεθεατών που τα βλέπουν- δεν θα κάτσουμε να κάνουμε και ιδεολογική συζήτηση, αν και θα μπορούσα να βρω πολλά σημεία ανάλυσης στο σόου της οικογένειας Καρντάσιαν, που όντως αυθεντικοί ως εικόνες απέφυγαν και τα τάλεντ σόου και τα δήθεν πολιτιστικά.
Όμως στο ζάπινγκ πέφτω σε εικόνες από διαφορετικά παιχνίδια, στις οποίες οι παίχτες δεν διαγωνίζονται σε αυτό που υποτίθεται ότι καλούνται να διαγωνιστούν, αλλά κάθονται σε ένα καναπέ και είτε μονολογούν είτε διαλέγονται κουτσομπολεύοντας τους άλλους παίχτες, αν δεν τσακώνονται μεταξύ τους. Και το κάνουν με πάθος και υπάρχει λένε οι ενημερωμένοι και κάποια τακτική πίσω από αυτό γιατί έτσι υπονομεύεται η θέση του άλλου, οπότε οδηγείται έτσι προς την έξοδο, άρα θα κερδίσει όποιος έχει ίσως ένα ταλέντο, αλλά και όποιος καταφέρει και προκαλέσει αναστάτωση στους άλλους συμπαίχτες του.
Αν συνυπολογίσουμε ότι σε κάποια παιχνίδια στο τέλος παίρνει μέρος και το κοινό και κρίνει τους διαγωνιζόμενους, αντιλαμβανόμαστε ότι τα προσωπικά των παιχτών και τα κουτσομπολιά τους και οι αψιμαχίες τους, θα έχουν κάποιο ρόλο στις αποφάσεις του κοινού. Οπότε δεν έχουμε μάλλον την περίπτωση ενός ριάλιτι που αναζητά κοινό, αλλά την επέκταση όλης αυτής της κατάστασης που γνωρίζουμε από την «αληθινή» ζωή με ένα κάρο κόσμο να περνάει τη μέρα ασχολούμενο με το περιττό και σχολιάζοντας τον άλλον για το περιττό.
Δεν είναι κάπως ντεμοντέ όλο αυτό εν έτει 2021; Και δεν είναι πολύ μπανάλ να βαριέσαι στη ζωή σου να βαριέσαι και στην τηλεόραση και να τρως τα νύχια σου βλέποντας έναν άλλο να τρώει τα δικά του;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
