Κανένα σχέδιο δεν μπορεί να διατυπωθεί, καμία δίοδος αισιοδοξίας δεν μπορεί να ανοίξει, αν δεν ανοίξει και ο ορίζοντας. Αν δεν μπορείς να σκεφτείς πώς θα είσαι μετά από πέντε και δέκα χρόνια, αν δεν έχει σχέδιο μία χώρα για την επόμενη δεκαετία, τότε δύσκολα μπορεί και να μπει σε ένα δημιουργικό δρόμο. Απλώς αντιπαλεύει την καθημερινότητα κάτω από ένα χαμηλό ταβάνι, μετρώντας μικρές νίκες και μικρές απώλειες. Όλα μικρά.
Η πανδημία ήταν πολύ καθοριστική στο να μας βυθίσει μέσα στο χρόνο. Ποιος σήμερα, ανάμεσά μας μπορεί να σκεφτεί όντως πώς θα ζει μετά από ένα ή δύο χρόνια; Όχι ότι δεν θέλουμε να το φανταστούμε ή ότι δεν κάνουμε όνειρα. Όμως είναι φανερό ότι περισσότερο μας ανησυχεί κυριολεκτικά το αύριο και μας στερεί όλη την έμπνευση και τη δύναμη το πώς θα τα καταφέρουμε το επόμενο διάστημα.
Κι αυτή η συμπεριφορά μας, απόρροια και του χτυπήματος που μας προκαλεί η ανησυχία για την πανδημία, μετατρέπεται και σε συλλογική συμπεριφορά, επηρεάζοντας και την κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι αυτές τις μέρες μιλάμε πολύ για το αν θα γιορτάσουμε με μέτρα το Πάσχα. Μέχρις εκεί μπορούμε να σχεδιάσουμε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται προσπάθειες να δούμε κι αλλιώς το μέλλον μας. Ο σχεδιασμός του Ταμείου Ανάκαμψης θέλει να θέσει στο τραπέζι μία νέα «έκδοση» της Ελλάδας της επόμενης δεκαετίας, και με αφορμή τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, άνοιξε μία συζήτηση για την Ελλάδα του μέλλοντος. Παρ’ όλα αυτά, για την κοινωνία και τον πολύ κόσμο το μέλλον και οι προοπτικές της χώρας παραμένουν ένα απροσπέλαστο υλικό, ένας κόσμος που ακόμα δεν τους αγγίζει.
Για αυτό και είναι κρίσιμο να αντιμετωπιστεί η πανδημία. Όχι μόνο γιατί είναι απειλητική για τη ζωή σήμερα, αλλά και γιατί υπονομεύει και τον τρόπο να σκεφτόμαστε το μέλλον μας, Μας καθηλώνει σε ένα συνεχές παρόν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
