Τις τελευταίες ημέρες συζητήθηκε πολύ το πρωτοσέλιδο των New York Times με τα 1000 άτομα που έχασαν τη ζωή τους από τον κορωνοϊό, τα ονόματά τους και μικρά βιογραφικά τους. Θεωρήθηκε ένα μεγάλο επίτευγμα της δημοσιογραφίας σήμερα, γιατί αν και φαίνεται απλό έκανε κάτι που έμοιαζε πολύ δύσκολο όλο αυτό το διάστημα: Έδωσε πρόσωπο εκεί που όλα ήταν αριθμοί και στεγνές ιατρικές πληροφορίες. Και είχε και μία ανατρεπτική λειτουργία για την Αμερική όπου η ηγεσία Τραμπ αρνείται καν να αναγνωρίσει τη δυναμική των αριθμών και το μέγεθος της τραγωδίας.
Παρ’ όλα αυτά, απέχουμε πολύ ακόμα από την αναγνώριση παγκοσμίως του ρόλου που παίζουν οι άνθρωποι, της σημασίας που έχουν οι ανθρώπινες ζωές. Γιατί ο άνθρωπος λείπει από τα μεγάλα γεγονότα, λείπει από τις εξελίξεις και τις παγκόσμιες υποθέσεις. Μιλάμε πολύ για πολιτικές, ιδεολογίες, συμβάντα, υποτίθεται ότι όλα αυτά αφορούν τους ανθρώπους, αλλά σπάνια ακούγεται η φωνή των ίδιων των ανθρώπων.
Και συνήθως ακούμε για ανθρώπινες ιστορίες μόνο σε τραγωδίες, όπως το τσουνάμι ή η 11η Σεπτέβρη, αλλά κι εκεί όχι για πολύ. Σύντομα τα μικρόφωνα τα παίρνουν πάλι οι ηγέτες του κόσμου και τα μεγάλα ΜΜΕ ακολουθούν με τους ανθρώπους να μπαίνουν ξανά στο ρόλο του θεατή.
