Τώρα που γίνεται όλο και πιο σημαντικό να προσέχουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους όταν κάνουμε ένα ταξίδι, μπορούμε να αναστοχαστούμε και το ρόλο που έπαιζε και παίζει το ταξίδι στη ζωή μας.
Δεν ήταν καν κομμάτι της κανονικής ζωής, το ταξίδι. Οι περισσότεροι άνθρωποι έμεναν για πάντα στο μέρος που γεννήθηκαν. Με εξαίρεση όσους μετανάστευαν για να βρουν μία καλύτερη τύχη που κι αυτό συνέβαινε μαζικά και από πολύ παλιά, σε βαθμό που να αποτελούσε επίσης μία άλλη κανονικότητα. Οι Έλληνες που σήμερα τοποθετούνται κατά των μεταναστών, έχουν πίσω τους εκατοντάδες χρόνια μετανάστευσης, τις περισσότερες φορές με αντίξοες συνθήκες.
Αλλά και ο ταξιδιώτης δεν ήταν πάντα ένα θετικό πρόσωπο. Μπορεί ο κάτοικος της ελληνικής υπαίθρου με την απλότητα του τρόπου ζωής του να θεωρούσε αυτονόητη τη φιλοξενία του ξένου, αυτό όμως δεν τον σταματούσε και από το να δημιουργεί δοξασίες πάνω στους φόβους του για όσα μπορούσε να φέρει ο ταξιδιώτης. Ακόμα και αρρώστιες έρχονταν μαζί με τους ξένους- κι αφήνουμε στην άκρη τον κατακτητή και τις επιθέσεις εναντίον της περιουσίας του τόπου μας.
Στις μέρες μας που το ταξίδι έγινε αναπόσπαστο κομμάτι μίας παγκοσμιοποιημένης κανονικότητας, είναι παράδοξο που καλούμαστε να μην κάνουμε διακοπές ή αν κάνουμε να γυρίσουμε με προφυλάξεις για την πιθανότητα να μεταδώσουμε τη νόσο στους οικείους. Το ταξίδι αποκτά πάλι διττές ιδιότητες. Ίσως για να μας θυμίζει ότι η σύνδεση με τον τόπο για τον άνθρωπο έχει πολύ πιο βαθιές και περίπλοκες συνδέσεις από όσο νομίζουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
