Πριν από αρκετές ημέρες όταν είπα σε έναν περιορισμένο κύκλο φίλων ότι εγώ δεν πρόκειται να πάω εν μέσω καραντίνας στην πορεία του Πολυτεχνείου λόγω των μέτρων πρόληψης τα οποία κατανοώ και σέβομαι, συνάντησα μια κάποια δυσπιστία, όχι τόσο για την έκφραση αυτής καθ’ αυτής της διαφωνίας, όσο για το αν χρειάζεται να τη συζητάμε και δημόσια, πιο ανοιχτά τη διαφωνία μας.
Έχω μία αίσθηση συχνά ότι δεν μας είναι εύκολο να πάμε κόντρα στο ρεύμα, να διατυπώσουμε ότι τόσο μία ναρκισσιστική διαφωνία ή αντίθεση, όσο μία προσωπική απόχρωση, κάτι που μας διαφοροποιεί από το ρεύμα. Δεν είναι ακριβώς ένα κλίμα αυτολογοκρισίας, αλλά ο φόβος ότι μπορεί να μείνουμε μόνοι αν εκφραστούμε τόσο ανοιχτά που θα αποκαλυφθεί ότι είμαστε μειοψηφία ή απομονωμένοι.
Το πιο δύσκολο είναι να εκφράσουμε τους φόβους μας, τις αδυναμίες μας, τις ανάγκες μας για ένα παρηγορητικό βλέμμα μια μία συμπαράσταση. Όμως είναι ακριβώς αυτή η περίοδος που πρέπει να εκφραζόμαστε πιο ανοιχτά. Αν το κάνουμε θα δούμε ότι δεν είμαστε και τόσο μόνοι όσο νομίζουμε, ότι δεν είναι αδύναμη η θέση μας. Το αντίθετο κάποιες φορές…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
