Το Σάββατο ήταν μία σκοτεινή μέρα γεμάτη βροχή και χειμωνιάτικο άρωμα. Η Κυριακή πάλι άνοιξε, ήταν σαν ένας προάγγελος ενός γλυκού, ζεστού καλοκαιριού. Κάπως έτσι πορεύεται άλλωστε η άνοιξη στον τόπο μας, μία έτσι μία αλλιώς μέχρι τουλάχιστον τον πρώτο καύσωνα που θα σημάνει και τον ερχομό του καλοκαιριού.
Η διαφορά είναι ότι φέτος, μας επηρεάζει ο καιρός. Μας επηρεάζει περισσότερο από άλλες χρονιές γιατί τον συνδέουμε με την νόσο, με την κρίση και με την ελπίδα της αλλαγής. Ο ήλιος, η ζέστη είναι σαν προάγγελοι της εξόδου μας προς την επόμενη φάση, με την προσδοκία ότι όλα θα μοιάζουν όπως παλιότερα. Το έχουμε εξιδανικεύσει αυτό το «παλιά», το επενδύουμε με νοσταλγία και περιμένουμε το μέλλον με ακόμα μεγαλύτερη ελπίδα.
Για αυτό και βγαίνουμε έξω πια και όχι μόνο για τη γυμναστική μας ή για μία προσπάθεια εξισορρόπησης των συνθηκών εγκλεισμού που βιώνουμε τόσο καιρό. Η απομόνωση εντός του σπιτιού συνδυάζεται με τον χειμώνα και το σκοτάδι, η επιστροφή στην κανονικότητα είναι η άνοιξη και η προσμονή ενός καλοκαιριού της χειραφέτησης.
Για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι ο καιρός δεν είναι ένα απλό μετεωρολογικό δελτίο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
