Δεν θέλει πολύ. Λίγο να σκάσει η επιφάνεια, λίγο να χαλάσει ο ρυθμός και ξεπηδάει από μέσα, η ανησυχία. Και δεν είμαστε καν σε αυτή τη φάση του «λίγου» τόσο καιρό τώρα. Έχει σκάσει και η επιφάνεια και το υπόστρωμα και όλη μας η ζωή.
Είναι βαθιά η επίδραση της πανδημίας πάνω μας. Για αυτό και βλέπεις διάφορες συμπεριφορές, συχνά ανεξήγητες, για αυτό και βλέπεις αλλαγές, μεταβολές που δεν περίμενες.
Αλλά και αυτή η κατάσταση του διαρκούς μετέωρου, αυτή η αναμονή για τη λύτρωση και την επιστροφή στο πριν, αυτή η ρευστή περίοδος που επωάζεται το μετά, αλλά δεν έρχεται, είναι από μόνη της μία κατάσταση υπονομευτική, ενοχλητική, εμπόδιο τελικά κάθε προσπάθειας για δημιουργία και συμμετοχής.
Κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε στο να μην είμαστε συγκεντρωμένοι, να ζούμε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, να φλερτάρουμε συνέχεια με την απώλεια ή την ιδέα της απώλειας.
Πρόκειται για μία συνθήκη που μπορεί να αφήσει σημάδια και την επόμενη μέρα, όταν θα νιώσουμε ότι πατάμε ξανά στα πόδια μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
