Υπάρχει ένας τεράστιος χώρος των αφανών πίσω από τη διαχείριση και την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Υπάρχει ένας τεράστιος χώρος των αφανών πίσω από τη διαχείριση και την αντιμετώπιση της πανδημίας. Άνδρες και γυναίκες που είναι εκτεθειμένοι καθημερινά στον ιό αλλά συνεχίζουν να εργάζονται όπως πάντα, μέσα όμως σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες όλο αυτό το διάστημα.
Μιλάμε εύλογα για την ηρωϊκή στάση των γιατρών και των νοσηλευτών, γιατί πρόκειται για οριακές καταστάσεις, για ανθρώπους που καλούνται να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις και να υλοποιήσουν ένα έργο από το οποίο κρίνεται η υγεία χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Ακόμα όμως και αυτοί οι γιατροί και οι νοσηλευτές έχουν μία καθημερινότητα έξω από τα νοσοκομεία που από μόνη της είναι πολύ δύσκολη. Μπορεί να έχουν μία οικογένεια πίσω τους την οποία πρέπει να προσέχουν για την πιθανότητα μετάδοσης, έχουν τα προβλήματα που έχει και ο κάθε άλλος πολίτης ή να διαχειριστούν πρακτικά ζητήματα, όπως πχ η μεταφορά στο νοσοκομείο που κάθε άλλο από ασήμαντο ζήτημα είναι για τις πόλεις στους καιρούς των προληπτικών μέτρων.
Και μετά είναι και χιλιάδες ακόμα εργαζόμενοι που δουλεύουν στη διαχείριση των προβλημάτων της πανδημίας, από τους αστυνομικούς ως το διοικητικό προσωπικό που επίσης καλούνται να ισορροπήσουν μεταξύ των αναγκών της προσωπικής τους ζωής και των υποχρεώσεων της υπηρεσίας τους.
Αλλά και κάθε εργαζόμενος αυτήν την περίοδο στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα, καλείται να είναι παραγωγικός εν μέσω σκληρών μέτρων περιορισμού, προφυλάξεων και ανασφάλειας.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι αυτούς τους μήνες, αναδείχτηκε και αποδείχτηκε ότι ο κόσμος της εργασίας προσφέρει πολύ και δύσκολο έργο και είναι ακριβώς αυτό το έργο που κρατάει το κράτος και την κοινωνία όρθια. Ας το έχουμε υπόψη για όταν περάσουν όλα και κληθούμε να ορίσουμε ξανά τι σημαίνει εργασία σήμερα στη χώρα μας. Να μην ξεχάσουμε την εμπειρία του 2020.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
