Ένα ωραίο που βλέπεις στους δρόμους μετά την καραντίνα, είναι οι άνθρωποι που τρέχουν. Σαν να ξεθάρρεψαν, να πήραν φόρα και να μην φοβούνται να τρέχουν ανάμεσα στον κόσμο. Και προφανώς δεν χρειάζεται να φοβάται κανένας και όλοι πρέπει να είμαστε στους δρόμους και τα πάρκα για περπάτημα και τρέξιμο ή έστω για μία μικρή βόλτα.
Υπάρχει όμως και το αρνητικό. Όλοι αυτοί οι οδηγοί που καβαλάνε πεζοδρόμια, που διπλοπαρκάρουν, που γεμίζουν κάθε δυνατό ελεύθερο χώρο, πιστεύοντας ότι η πόλη είναι ένα τεράστιο πάρκινγκ. Αλλά το ξέρουμε το φαινόμενο κι από παλιά. Αυτή είναι η πόλη μας.
Ο Δήμος και οι τοπικοί φορείς κοιτάνε γενικώς σαν παρατηρητές. Μια παρέμβαση έγινε από τον Δήμο για πεζοδρόμηση του παραλιμνίου μετά την καραντίνα, βγήκαν άλλοι και την κατήγγειλαν. Κι αυτό ήταν όλο.
Ο κόσμος περπατάει πάνω στα άθλια, ξηλωμένα πλακάκια της Ακτής Μιαούλη, τσακώνεται με τους ποδηλάτες ποιος θα πιάσει λίγη από την άσφαλτο του ενός κάποιου ποδηλατόδρομου, σκοτάδι παντού όταν πέσει ο ήλιος. Κι αυτό είναι όλο.
Αυτή είναι η πόλη μας. Ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
