Ενώ μιλάμε συνέχεια για τις μεγάλες αλλαγές που επήλθαν στη ζωή μας με την πανδημία και το φόβο για δυστοπικές μεταβολές στο μέλλον, η αλήθεια είναι ότι δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε και πόσο αλλάζει ήδη η ζωή μας, και κατά πάσα πιθανότητα, όταν σφυρίξει το τέλος η εξάπλωση του εμβολιασμού, θα πέσουμε με δύναμη στις παλιές μας συνήθειες με την πίστη ότι όλα θα γίνουν αυτόματα, ξανά «κανονικά».
O Ιαν Λίπκιν είναι επιδημιολόγος, διευθυντής του Κέντρου Λοιμώξεων και Ανοσίας του Columbia και σε μία συνέντευξη στην El País λέει για τις αλλαγές:
«Ο μόνος τρόπος να επιστρέψουμε στην κανονικότητα είναι η συλλογική ανοσία. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να αποκτήσει ανοσία το 60% με 80% του παγκόσμιου πληθυσμού. Η Covid-19 απαιτεί παγκόσμιες λύσεις και είναι ενθαρρυντικό ότι η G20 προσανατολίζεται σε ένα πρόγραμμα παγκόσμιου εμβολιασμού και όχι σε εθνικές λύσεις. Εγώ δεν πιστεύω ότι θα επιστρέψουμε στην προ της πανδημίας κανονικότητα, όπως δεν επιστρέψαμε στην προ της 11ης Σεπτεμβρίου κανονικότητα. Η Covid-19 μας έδειξε πόσο ευάλωτοι είμαστε στους ιούς, όπως και πόσο ικανοί είμαστε να απαντάμε στις κρίσεις με τη βοήθεια της επιστήμης».
Μου έκανε εντύπωση η αναφορά στην 11η Σεπτέμβρη γιατί νομίζουμε ότι είναι μία τραγωδία που αφήσαμε πίσω μας. Δεν αναγνωρίζουμε ως μεγάλη αλλαγή στις ζωές μας, τις αλλαγές πολιτικών ασφαλείας που επέφερε, τους νόμους κατά της τρομοκρατίας που αυξήσαν τα επίπεδα επιτήρησης της προσωπικής μας ζωής και έδωσαν μεγάλα περιθώρια ελέγχου, ή τις πιο απλές αλλαγές στην ασφάλεια ενός αεροπορικού ταξιδιού. Τι θα γίνει άραγε μετά την πανδημία που αγγίζει ακόμα περισσότερο ευαίσθητα σημεία της ατομικότητάς μας όπως το σώμα, την υγεία μας, το δικαίωμά μας σε πολιτικές δημόσιας πρόνοιας και την ισότητα πρόσβασης στο σύστημα Υγείας;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
