Μέσα σε αυτό το διευρυμένο φαινόμενο του ρετρό και της γοητείας που μας ασκεί το παρελθόν όταν το βλέπουμε με αποσπασματικό τρόπο, χωράει πολλές φορές και μια επαναθεώρηση με θετικό πνεύμα για αδιάφορες καταστάσεις ή φαινόμενα που αφορούσαν τους λιγότερους και όχι την πλειονότητα. Το ότι κάτι είναι μειοψηφικό, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν και ωραίο ή άξιο για να μνημονεύεται. Όμως συχνά μεγεθύνουμε το μερικό ώστε να γενικευτεί κάτι που δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε κάτι τέτοιο. Και περισσότερο μοιάζει με μία ανακατασκευή του παρελθόντος παρά αναβίωσή του.
Το έχουν όμως, το πρόβλημα αυτές οι επιστροφές στο παρελθόν. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ήταν καλύτερες οι εποχές που ζήσαμε νέοι από τα δύσκολα που συναντήσαμε μεγαλώνοντας. Και ίσως να θέλουμε να δικαιώσουμε και επιλογές μας, να δείξουμε ότι άξιζε τον κόπο.
Για να μην μπούμε σε παραδείγματα που ίσως διχάσουν όσους διαβάζουν- γιατί κατά καιρούς σηκώνονται και διάφοροι «πόλεμοι» μνήμης-, σημειώνω μόνο ότι δεν ζούσαν όλοι στα «παλιά ωραία» Γιάννενα γιατί απλούστατα κάποιοι μετοίκησαν από τα χωριά τους. Όπως δεν ήταν όλη η ζωή στο χωριό ωραία, γιατί είχε και βάσανα που αποσιωπούνται.
Το καλό με τις αναμνήσεις των παλιών χρόνων δεν είναι τόσο αυτή η αίσθηση ευχαρίστησης που φέρνουν. Νομίζω ότι περισσότερο είναι χρήσιμη στο να συντηρεί τη μνήμη. Τα ονόματα των ανθρώπων, τις τοποθεσίες, ωραίες στιγμές. Περισσότερο μας γειώνει δηλαδή παρά μας αφήνει να αιωρούμαστε στη νοσταλγία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
