Στην αρχή της άτυπης προεκλογικής περιόδου, κάπου τον Μάρτιο- αν και έχουμε την αίσθηση των εκλογών από πέρυσι το καλοκαίρι σχεδόν- είχαμε προβλέψει ότι η προεκλογική αυτή περίοδος θα μοιάζει μακρά ενώ δεν είναι και τόσο, και θα κρύβει εκπλήξεις.
Μακρά μοιάζει γιατί είναι πυκνά τα γεγονότα και όσα συμβαίνουν μέσα σε μία ημερολογιακή μέρα. Κι αρκεί και μόνο το παράδειγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων τους τελευταίους μήνες για να το πιστοποιήσει. Από την τρομερή ένταση και τις απειλές των Τούρκων, φτάσαμε στη συνεργασία για τα θύματα του σεισμού και τώρα μοιάζει σαν μην υπάρχει καν θέμα. Και δεν είναι μόνο τα αμιγώς πολιτικά θέματα του εσωτερικού πεδίου που κλασικά απασχολούν τις εκλογές, αλλά είναι μία πολύ πιο ανοιχτή και διεθνής ατζέντα που επιδρά στους πολίτες, από τις συνέπειες του πολέμου και το ενεργειακό ως τη γεωπολιτική σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων. Ακόμα και το συνταξιοδοτικό της Γαλλίας δείχνει ότι επηρεάζει και τους Έλληνες εργαζομένους.
Κι έτσι θα συνεχίσει. Πολλά γεγονότα και εξελίξεις από όλον τον κόσμο που ξέρουμε πια ότι μας αφορούν σε συνδυασμό και με την εσωτερική επικαιρότητα που σε καμία περίπτωση δεν την λες και αναμενόμενη και πληκτική.
Για τις εκπλήξεις τώρα, χρειάζεται απλώς λίγη εμπειρία από προηγούμενες εκλογικές μάχες για να κατανοηθεί και αυτό το δεδομένο. Όταν υπάρχουν δύο κόμματα που διεκδικούν ποσοστά άνω του 30%, μέσα σε τόση ένταση που πριμοδοτείται και από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον και με άγνωστο ακόμα κι αν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση στις εκλογές, τότε είναι λογικό να σκεφτεί κάποιος ότι δεν μπορεί να είναι ομαλή η προεκλογική περίοδος. Κάτι που ενισχύεται και από την προσπάθεια που κάνουν τα κόμματα για να πείσουν κατ’αρχάς πολύ κόσμο να πάει την κάλπη κι αν πάει να αλλάξει και την ψήφο του σε σχέση με το 2015 ή το 2019.
Πρόκειται για ένα πολύ ρευστό πεδίο που δημιουργεί αβεβαιότητα και ανασφάλειες. Για αυτό και χωράνε και οι εκπλήξεις.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
