Ένα σχόλιο για το συγγραφικό αποτύπωμα του σημαντικού Γιαννιώτη δημοσιογράφου Βαγγέλη Σιαφάκα που έφυγε από τη ζωή, ως αποχαιρετισμός.
Είχα διαβάσει το βιβλίο του «Με μία χιλιάρα Καβασάκι» (Πόλις 2016) αρκετό καιρό μετά την έκδοσή του και σχεδίαζα πια να κάνω μία αναφορά σε ένα αφιέρωμα συνολικότερο για τη γιαννιώτικη λογοτεχνία του σήμερα, αλλά ο χρόνος δεν μας ρωτά.
Αυτό που έφερε κατά πρώτο ο Β. Σιαφάκας στα τοπικά μας γράμματα είναι ότι μετέθεσε χρονικά το όριο της αφήγησης. Διηγήθηκε ιστορίες που αφορούσαν ως και το ’70 και αργότερα την κοινωνική ιστορία της πόλης, από την κατοίκησή της από νέους εσωτερικούς μετανάστες, από τη σύγκρουση του παλιού τρόπου ζωής με τους νέους τρόπους, από την ασφυκτική αγωνία των νέων να πιάσουν τη ζωή και να τη ζήσουν. Και πρόσθεσε και μία νέα τοπογραφία (τα μποστάνια, οι νέες γειτονιές, η διασκέδαση…). Και το έκανε με μία πρώτης τάξεως γραφή, μία αφομοιωμένη γλώσσα του νέου ρεαλισμού, στα χνάρια των αναφορών του στον Χατζή και τον Χουλιαρά και με έναν αέρα από τον ιταλικό κινηματογράφο. Αναλογίες σε αυτό το υψηλό επίπεδο βρίσκει κανείς ίσως και στη γραφή του Μιχάλη Σπέγγου όταν κάνει και εκείνος αναφορές στη ζωή της πόλης, «από τα κάτω».
Η δεύτερη συνεισφορά του είναι στην ιστορία της Αριστεράς, στη γενεαλογία της κομμουνιστικής ανανέωσης του ’70 μέσα από τις διηγήσεις για τον «Ρήγα Φεραίο» και την ιταλική του εκδοχή, η οποία γνωρίζουμε ότι επηρέασε ιδιαίτερα τη μετέπειτα πορεία της αριστεράς, κυρίως μέσα από τα πρόσωπα που συνέχισαν στην πολιτική σκηνή.
Τα διηγήματα του Βαγγέλη Σιαφάκα έχουν βρει ήδη μία θέση στη σημαντική διαδρομή της γιαννιώτικης λογοτεχνίας με πανελλήνια απεύθυνση και θα συνεχίσουν και στο μέλλον να αναγνωρίζονται ως ξεχωριστά και άξια αναφοράς όσο θα τα ανακαλύπτει και νέο κοινό. Ας τα διαβάσουμε στη μνήμη του.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
