Έχω προσέξει στις άπειρες συζητήσεις που κάνω, αν χρησιμοποιώ ήπιο και συγκαταβατικό λόγο, δεν εισακούγομαι πάντα.
Μοιάζει η φωνή μου «αδύναμη», «μαλακή». Επίσης αν παραθέτω όλα τα επιχειρήματα δεν γίνονται πάντα κατανοητός αφού η κουβέντα μπορεί να κολλήσει σε κάτι επουσιώδες που για κάποιον λόγο όμως έχει εντυπωθεί στον συνομιλητή μου ωε σημαντικό.
Επίσης σε δύσκολες συζητήσεις για πολιτική ή ιστορία, διακρίνω μία τάση κάποιων να προσφεύγουν σε κοινοτοπίες και γενικεύσεις. Είτε γιατί φοβούνται την ευθύνη να πουν κάτι συγκεκριμένο, είτε γιατί το θεωρούν καθησυχαστικό να είναι με κάτι μεγαλύτερο και πιο θολό.
Τέλος, προσέχω ότι από ένα σημείο και πέρα, η συζήτηση ατονεί, σαν να χάνεται το αρχικό ενδιαφέρον.
Γιατί σημειώνω τέτοιες συμπεριφορές; Γιατί είναι χαρακτηριστικό του ελληνικού τρόπου συζήτησης που είναι συνήθως ένας μεγάλος, παράλληλος μονολόγος. Αλλιώς, δεν πα’ να λες εσύ, εγώ θα λέω τα δικά μου. Γι’ αυτό και όλοι έχουμε προσέξει ότι στο τέλος δεν καταλήγουμε ποτέ και σε τίποτα. Άλλωστε εμείς θα αποφασίσουμε τι θα γίνει;
