Δύο παραδοχές που έχουν τη σημασία τους για τον αντίκτυπο των εσωκομματικών εκλογών στο Κίνημα Αλλαγής.
Η πρώτη είναι η μεγάλη συμμετοχή. Για το κόμμα αυτό συγκεκριμένα, μοιάζει να είναι αυτή η συμμετοχή μεγαλύτερη και από την εκλογική του απήχηση. Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα ρεύμα που υποδηλώνει και την ύπαρξη ενός πολιτικού πυρήνα.
Η δεύτερη είναι ότι το μεγάλο ποσοστό του Νίκου Ανδρουλάκη αντικατοπτρίζει και την ανάγκη της κομματικής βάσης για ένα νέο πρόσωπο στην ηγεσία που θα στηρίζεται στο κόμμα και δεν θα ετεροπροσδιορίζεται.
Είναι αυτή η κατάσταση που διαμορφώθηκε την Κυριακή και ένα μήνυμα για ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις; Μόνο εν δυνάμει. Σε αυτή τη φάση δεν έχει πυροδοτηθεί κάποια νέα κατάσταση. Υπάρχει πολλαπλό ενδιαφέρον από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ για τους δικούς τους λόγους που έχουν να κάνουν με τους χώρους επιρροής τους, αλλά μέχρις εκεί. Και υπήρξε και ένα μικρότερο κοινωνικό ενδιαφέρον, μία πολιτικοποίηση θα λέγαμε, σε μία φάση με την πανδημία που μοιάζει η πολιτική να έχει μπει σε δεύτερο πλάνο.
Ο νέος πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής που αναμένεται να είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης, θα κληθεί ανάμεσα στα άλλα, να βρει και ένα σύνδεσμο μεταξύ των αναγκών του σήμερα για ένα σύγχρονο κόμμα, με τους πολίτες που έχουν καταγωγή από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ του ’80. Μπορεί κάτι τέτοιο να ακούγεται εύκολο και αρκετοί νομίζουν ότι θα γίνει απλώς και μόνο με την επίκληση του ιστορικού ονόματος. Δεν είναι έτσι. Και δεν είναι, όχι μόνο γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει ταυτιστεί και με αρνητικές πτυχές του δημόσιου βίου. Αλλά κυρίως γιατί σήμερα, είναι σε εξέλιξη μία νέα διαδικασία πολιτικοποίησης που έχει σαν βάση νέες ταξικότητες (αρκεί κάποιος να σκεφτεί την επίθεση που δέχεται η μισθωτή εργασία), νέα προσέγγιση στα ατομικά δικαιώματα, νέα προτάγματα για τις σύγχρονες εθνικές και διεθνικές ταυτότητες.
Κι επιπλέον, μία μεγάλη υποχώρηση του πολιτικού έναντι του οικονομικού, την κυριαρχία θεσμών που δεν προέρχονται από την αιρετή δημοκρατία, την ευρεία χειραγώγηση της πληροφόρησης από ισχυρά κεφάλαια, το αδιέξοδο που δημιουργεί το οικολογικό πρόβλημα όταν συγκρούεται με τα αναπτυξιακά μοντέλα.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τα κόμματα δεν υπάρχουν απλώς επειδή μπορούν και συμπυκνώνουν πυρήνες πάνω στον άξονα αριστερά- δεξιά. Αλλά επειδή εκφράζουν, δίνουν φωνή σε νέες συμμαχίες και νέες, ετερόκλητες συλλογικότητες. Και μάλιστα όχι πια αυτονόητα πάνω στη βάση της προόδου του κόσμου μας, αλλά και στην οπισθοδρόμηση στις σκοτεινές ατραπούς του 20ου αιώνα, αν δούμε τι γίνεται στη Γαλλία ή τι έγινε στις ΗΠΑ.
Είναι βέβαιο ότι η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει και τις ευκαιρίες και τους κινδύνους της νέας πολιτικής συνθήκης, η οποία και αφορά άλλωστε όλα τα κόμματα πια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
