Πολύβουο το κέντρο της πόλης τις τελευταίες ημέρες. Η κίνηση μεγάλη, αλλά κάπως με μία νευρικότητα και μία ένταση. Ίσως γιατί το πνεύμα των Χριστουγέννων αργεί πια και μόλις μας προλαβαίνει αργά το βράδυ της παραμονής.
Το ζούμε από τους καιρούς της μεγάλης κρίσης, τότε που όλα είχαν γίνει δύσκολα, τα χρήματα που δεν έφταναν, η ανασφάλεια που περίσσευε. Δεν κάνεις γιορτές αν δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, και με το άγχος από πάνω σου συννεφάκι δυσοίωνο. Τρέχοντας συνεπώς, να λύσεις και να διευθετήσεις, σε βρίσκει η γιορτή μέσα στο αυτοκίνητο να ψάχνεις για πάρκινγκ ή κάπου σε κάποια ουρά για να πληρώσεις ή να αγοράσεις.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παιδιά με την προσμονή των ξεχωριστών ημερών ή τα κάλαντα που έστω για λίγο σπάνε τη σιωπή και τον άηχο αντίκτυπο μίας καθημερινότητας που τη νιώθουμε μακριά από μας, αν όχι εχθρική.
Και ευτυχώς που έχουμε ακόμα το κουράγιο, επιμένουμε και αναζητούμε με μικρές χειρονομίες, με λόγια αγαπητικά και παρηγορητικά, με βλέμμα πιο μαλακό, να συναντήσουμε τον άλλον, τον συγγενή, τον φίλο, τον γείτονα, τον αγαπημένο μέσα σε έναν μικρό σύμπαν που στήνουμε. Τον κόσμο της γιορτής.
Δεν μπορείς να ξέρεις τελικά αν παλιότερα «ήταν καλύτερα». Πάντα θα μνημονεύουμε ένα παρελθόν που μέσα μας το έχουμε πλάσει καλύτερο.
Αυτό που ψάχνουμε σήμερα είναι να βρούμε ένα δρόμο για την προσμονή. Να πειστούμε ότι υπάρχει ένας ορίζοντας, ότι δεν τα κατέλαβε όλα η νομοτέλεια ενός κόσμου που μοιάζει να μην μας χωρά. Η τελεσιδικία ενός ουρανού που δεν μας χαμογελά με τον ήλιο του, αλλά συσσωρεύει μόνο μαύρα σύννεφα και μακρινούς κεραυνούς.
Κι αν το καλοσκεφτούμε, γιορτή είναι η προσμονή. Να περιμένεις κάτι καλύτερο. Να νιώθεις κομμάτι μιας ζωής που αλλάζει με τη σκέπη της ζεστασιάς και της ελπίδας. Καλές γιορτές να έχουμε. Όπως μπορούμε καλύτερα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
