Μία οικογένεια με δύο παιδιά αυτές τις μέρες μπορεί να χρειαστεί ως και τέσσερις υπολογιστές στο σπίτι αν και οι δύο γονείς είναι σε τηλεργασία. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Απλώς έπρεπε να έρθουν όλες αυτές οι αλλαγές στη ζωή μας για να φανούν οι πραγματικές ανάγκες.
Γιατί αυτό που δεν βλέπαμε είναι ότι οι υπολογιστές και το δίκτυο δεν είναι ψυχαγωγία και ελεύθερος χρόνος, αλλά ζωτική ανάγκη του σήμερα. Αν δεν μπορείς να δουλέψεις με υπολογιστές συνδεδεμένους σε ένα δίκτυο, τότε δεν μπορείς να είσαι και μπροστά στις εξελίξεις. Το στοιχείο ότι 8 στα 10 νοικοκυριά έχουν πλέον πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν λέει πια και πολλά για τη χώρα μας. Γιατί αποκρύπτει την ουσιαστική χρήση που γίνεται. Χρήση που δεν είναι ευθύνη μόνο των πολιτών, αλλά και της Πολιτείας η οποία μόνο πρόσφατα κατάφερε να ανεβάσει μερικά χρήσιμα πιστοποιητικά προς όφελος του πολίτη και να μην τον στέλνει σε ουρές στις υπηρεσίες.
Αλλά και εμείς ως πολίτες έχουμε ευθύνη. Ναι, το κόστος των υπολογιστών και της σύνδεσης είναι ακριβό στη χώρα μας. Κι εμείς όμως δεν το βάζουμε ψηλά στις προτεραιότητές μας. Προτιμούσαμε να πάρουμε ένα καλύτερο αυτοκίνητο παρά έναν καλύτερο υπολογιστή στο παιδί. Και δεν βλέπαμε την αξία της εκπαίδευσης στη χρήση των υπολογιστών, την ώρα που αναζητούσαμε «εξωσχολικές δραστηριότητες».
Του χρόνου ελπίζουμε να βγούμε από τη μέγγενη της νόσου και τον εγκλεισμό. Ας μην ξεχάσουμε μαζί και το πόσο χρήσιμη αποδείχτηκε για τις ζωές μας η ψηφιακή τεχνολογία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
