Το πικρό χιούμορ των τελευταίων ημερών, λέει ότι «όλοι θα κολλήσουμε». Κανείς δεν θέλει να κολλήσει βέβαια, αλλά κάπως πρέπει να ξορκιστεί και αυτή η τόσο αρνητική αίσθηση που αφήνει η παράθεση των αριθμών των κρουσμάτων. Κι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο παρά το γεγονός ότι υπήρχαν προειδοποιήσεις από επιστήμονες για μεγάλους αριθμούς έστω για λίγες ημέρες αργότερα. Ίσως όμως, να είναι στην ανθρώπινη φύση να θέλει να υλοποιηθούν τα πιο ευνοϊκά σενάρια και να πιάνεται από τις πιο αισιόδοξες προοπτικές. Ίσως να φταίει και η κυβέρνηση που ασχολήθηκε πολύ με τις πρακτικές πλευρές που έθετε η αγορά, με την ανάγκη της οικονομίας να στηριχθεί στην εορταστική κίνηση των ημερών.
Και ίσως να υπάρχει και μία κούραση πια όλων των πλευρών από το σφυροκόπημα της πανδημίας επί σχεδόν δύο χρόνια.
Δεν μπορείς να αποδεχθείς εύκολα ότι «δεν τελειώσαμε» ακόμα με την πανδημία και αυτό μας κάνει να παραβλέπουμε τις χειρότερες πτυχές της πραγματικότητας.
Από την άλλη, μπορεί να ακουστεί παράταιρο μέσα στον φόβο και τη μελαγχολία των ημερών, αλλά είναι και αυτή η σκοτεινή πλευρά που δεν μας αφήνει να δούμε και τι κατακτήσαμε όλο αυτό το διάστημα. Έχουμε τα εμβόλια που δεν τα είχαμε πριν από ένα χρόνο και βλέπουμε σε πολλές στατιστικές από πολλές χώρες πόσο μειώνουν τον κίνδυνο της σοβαρής νόσησης, όπως έχουμε και νέα φάρμακα για θεραπεία και σαφώς έχουμε και μεγαλύτερη εμπειρία από το ιατρικό προσωπικό στη θεραπεία.
Τι λείπει; Θα λέγαμε ότι έπρεπε από τη μία πλευρά να είναι πιο συντονισμένες οι κυβερνήσεις ιδιαίτερα της Ευρώπης που είναι ο χώρος μας και θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη βούληση για συνεργασία και κοινές πολιτικές. Μας λείπει αυτή η κοινή στάση των ευρωπαϊκών κρατών που πάνω τους θα μπορούσαν πιο εύκολα να αποθέσουν την ευθύνη για τον συντονισμό των πολιτικών αντιμετώπισης της πανδημίας, οι περισσότεροι των πολιτών.
Και μας λείπει και η συνεργασία και η ενότητα μέσα στην κοινωνία. Γιατί ακόμα και αν υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που δεν εμβολιάζεται ή δεν πιστεύει στην δύναμη της νόσου, θα μπορούσε και αυτό το τμήμα των πολιτών να έβαζε μεγαλύτερη πλάτη στις κοινές πολιτικές και την τήρηση των μέτρων. Γιατί όσο κι αν φαίνεται παράδοξο ή αντιφατικό, όλοι μαζί καλούμαστε να περάσουμε τον κάβο και όλοι θέλουμε να βρούμε την έξοδο προς τη θάλασσα της ηρεμίας και της ασφάλειας.
Αυτό το «μαζί» θέλει δουλειά ακόμα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
