Ανακάλυψα ότι με πίεζε η πανδημία σε μία στιγμή χαλάρωσης. Όχι όταν μπαίναμε στις καραντίνες ή όταν έπρεπε να επιλύσουμε διάφορα προβλήματα που μας έφερναν τα μέτρα και οι περιορισμοί. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όταν είχαν υποτίθεται τελειώσει τα μικρά της ημέρας και μπορούσες να πάρεις μια ανάσα. Και θυμάμαι ότι τότε, τελικά δεν έκανα όλα όσα είχα συνηθίσει να κάνω για να αποφορτίζομαι ή να προσθέτω λίγο χρόνο δημιουργικότητας. Δεν διάβαζα, δεν έβλεπα ταινίες, δεν ήμουν τελικά δημιουργικός. Ένα είδος πλήξης σε συνδυασμό με ανησυχία όχι κατ΄ ανάγκη εστιασμένη.
Και θυμήθηκα τότε ότι ανάλογες καταστάσεις είχα βιώσει και παλιότερα με τη μεγάλη κρίση, όταν έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένος και δεν τα κατάφερνα ή όταν δεν χαιρόμουνα τις καλές στιγμές. Γιατί πάντα υπήρχε κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού προφανώς όπως ο βιοπορισμός και η δύσκολη καθημερινότητα. Και στις μέρες της πανδημίας δεν αρκούσε πια να ξεχνιέσαι με κύκλους επεισοδίων από κωμικές σειρές ή με μεγάλα μυθιστορήματα των 800 σελίδων.
Πώς λύθηκε όλο αυτό ενώ η κρίση δεν έχει περάσει ακόμα; Προφανώς όσα προβλήματα παρουσιάστηκαν στις κρίσεις, είναι παρόντα, οπότε καλείσαι να τα αντιμετωπίσεις. Αλλά και η πλήξη και η αδράνεια αντιμετωπίζονται με το αντίθετό τους. Δεν έχεις όρεξη να διαβάσεις, διαβάζεις. Δεν θέλεις να δεις μια ταινία, τη βλέπεις. Δεν έχεις κουράγιο για μία βόλτα, ντύνεσαι και βγαίνεις. Δεν πρέπει να αφήνουμε χώρο στην κρίση να καταλάβει τα πάντα. Όσο μπορούμε…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
