Υπάρχουν πολλά γύρω μας που έχουν παλιώσει. Και δεν είναι μόνο τα σπίτια που άλλωστε με μία ανακαίνιση συχνά γίνονται ακόμα πιο όμορφα κουβαλώντας μαζί τους και την ωραία αύρα του χρόνου. Παλιώνουν και οι ιδέες και οι σκέψεις και οι απόψεις μας και οι συμπεριφορές μας. Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε γιατί μεγαλώνουμε μαζί τους, είμαστε κι εμείς κομμάτι τους.
Το να μιλάς για τα παλιά και να αναστοχάζεσαι είναι σύμφυτο με το χρόνο που περνά, είναι μία μορφή διαρκούς αναθεώρησης στην αναζήτηση του ποιος είσαι και πού πας. Αν όμως κολλήσεις στον κόσμο που πέρασε και δεν ανοίξεις καμιά χαραμάδα στον κόσμο που ζεις σήμερα, τότε κολλάς. Κι ας μην το καταλαβαίνεις.
Κι ένα πρώτο σύμπτωμα είναι όταν δεν καταλαβαίνεις και δεν ανέχεσαι τους νέους και τις συμπεριφορές τους. Γιατί δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ μέσα στο χρόνο τα νέα παιδιά, έχουμε αλλάξει όμως εμείς μεγαλώνοντας και νιώθουμε δυσανεκτικοί προς το νέο. Είναι αυτή η πικρή γεύση στο στόμα που τη νιώθουμε συνέχεια και νομίζουμε ότι έχει γίνει πικρός ο κόσμος γύρω μας, ενώ εμείς πιστεύουμε ακόμα ότι είμαστε οι ανθηροί λειμώνες της νιότης μας. Δεν είμαστε, ούτε πρέπει να είμαστε υποχρεωτικά. Αλλά η νιότη είναι ωραία γιατί χωρά πολλά και διαφορετικά. Αντέχουμε αυτήν την ευρυχωρία;
