Αν αφήσουμε για λίγο το τι και πώς και όλες αυτές τις αφηγήσεις και τις ιστορίες που διαβάζουμε, ας σταθούμε στο γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες σε μερίδα μέσων ενημέρωσης-, με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν έχει σημασία- δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες με καθαρά τα πρόσωπα δύο γυναικών και μάλιστα αμφότερων από τη Θεσσαλονίκη, στη μία περίπτωση δε μίας νεαρής γυναίκας.
Όλο το προηγούμενο διάστημα επίσης δημοσιεύονται προσωπικές φωτογραφίες του θύματος μίας άγριας επίθεσης με ελάχιστα κρυμμένο το πρόσωπο. Είναι θέμα χρόνου να δημοσιευτεί και αντίστοιχη φωτογραφία της γυναίκας που συνελήφθη.
Η δημοσίευση των προσώπων σε αυτές τις περιπτώσεις δεν εξυπηρετεί κανένα δημόσιο συμφέρον, δεν προσθέτει τίποτα στην ενημέρωση. Αφήνω στην άκρη την προστασία των προσωπικών δεδομένων που είναι πολύ σοβαρό θέμα προφανώς και τονίζω ότι δεν έχει καμία σχέση με την ενημέρωση αυτή καθαυτή η φωτογραφία των προσώπων σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε τα πρόσωπά τους εκτός φυσικά κι αν οι ίδιες θελήσουν να τα αποκαλύψουν κάποια στιγμή.
Το ότι γίνεται με τέτοια ευκολία δε, έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να διακρίνει σταδιακά κάποιος τι σημαίνει υπόθεση δημοσίου συμφέροντος και δημόσια πρόσωπα. Πρόκειται για χαοτική κατάσταση που αποδεικνύει ότι ο κόσμος του Τύπου δεν έχει πια δυνατότητες αυτορύθμισης ενώ μοιάζει να μην υπάρχει και κανένας άλλος ελεγκτικός μηχανισμός που να μπορεί και την ελευθεροτυπία να σέβεται και τα δικαιώματα των πολιτών να προασπίσει ταυτόχρονα. Αδιέξοδο, που μάλλον κανείς δεν έχει όρεξη να άρει…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
