Κάνε το άλλο, κάλυψε εκείνη την υποχρέωση, ζήσε, βγάλε κακίες και μίση, γίνε συμπονετικός, δημιούργησε, κάνε ό,τι μπορείς τέλος πάντων. Ή μην κάνεις τίποτα, κάτσε αδρανής. Ο χρόνος που θα περάσει είναι ο ίδιος. Θα γίνεις 30 και 40 χρονών, σε μία ηλικία που εσύ ακόμα θα θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και την παλιά σου γειτονιά, αλλά θα έχεις τα χρόνια των γονιών σου όταν νόμιζες ότι όλα κινούνται γύρω τους, είτε σαν έλξη, είτε σαν απώθηση.
Κι όσο μεγαλώνεις θα έχεις την αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι εσύ με ευκολία θα μπορείς να γυρίζεις στα παιδικά σου χρόνια, όχι πάντα με ακρίβεια, αλλά με πολλές δόσεις φαντασίας και επίπλαστης επιθυμίας που τα κάνει λίγο παραπλανητικά όλα, με γκλίτερ πάνω πάνω να γυαλίζει η κατασκευή της ζωής μας πια και όχι η πραγματικότητα.
Αλλά που και που σπάει το περίβλημα που φτιάχνουμε και από το ρήγμα ξεπηδάει και η αναρώτηση. Έγιναν όντως όλα καλά αυτά τα χρόνια; Άξιζε το χαμόγελό μας, η μικροπρέπειά μας, οι φωτεινές και σκοτεινές σκέψεις που δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε;
Και το αποτύπωμα ποιο είναι; Υπάρχει ένα αποτύπωμα από όσα κάναμε τόσο καιρό, ή δεν είμαστε παρά εκείνες οι παιδικές φωτογραφίες στο παλιό άλμπουμ, εκείνη η συλλογή ενός τέλειου, περίκλειστου κόσμου που συνεχώς ανασύρουμε παρηγορητικά; Κάποτε πρέπει να κάνουμε κι ένα ώριμο βήμα πιο μπροστά, γιατί αλλιώς θα χαθούμε μέσα στην πλήξη της νοσταλγίας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
