Ένα από τα κορυφαία προβλήματα που μας έφερε η πανδημία ήταν ότι ανέστειλε. Ανέστειλε τα σχέδιά μας, την υλοποίηση αποφάσεων, τις πρωτοβουλίες, τα όνειρα ακόμα ακόμα. Γιατί πώς να ονειρευτείς όταν χαμηλώνει τόσο πολύ ο ορίζοντας. Κι ο ορίζοντας έκλεισε από δύο πλευρές. Από τη μεριά της νόσου που προκαλούσε φόβο και ανασφάλεια, ιδιαίτερα στην αρχή που δεν μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε με εμβόλια και φάρμακα. Κι από τη μεριά των μέτρων που ελήφθησαν και ειδικά με τις καραντίνες και τους αποκλεισμούς. Όταν δεν μπορείς να πας πουθενά, περιορίζεις αναγκαστικά και τις επιθυμίες να ταξιδέψεις.
Και αυτή η τάση αναστολής σταδιακά εισέβαλε σε όλους τους τομείς της ζωής μας, τουλάχιστον μέχρι το περυσινό καλοκαίρι όταν και ολοκληρώθηκε ο εμβολιασμός και κάπως άνοιξαν οι δίοδοι.
Ακόμα και σήμερα όμως, που υπάρχουν πια κάποιες καλές δυνατότητες για να αλλάξει ριζικά ο τρόπος ζωής μας μόλις αναχαιτισθεί και αυτό το κύμα, βλέπουμε ότι η αναστολή παραμένει στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
Είμαστε πιο κοντά στο «άστο για αργότερα». Τουλάχιστον να μην μείνει και συνήθεια, όταν θα έρθει όντως κι αυτό το «αργότερα».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Aπό την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
