Έχω εικόνες της πόλης που πέρναγε ακόμα ο γαλατάς στη γειτονιά ή στα απορριμματοφόρα άδειαζαν με τα χέρια τα σκουπίδια που αφήναμε στην πόρτα. Για αυτό και δεν νιώθω νοσταλγία για τα «παλιά Γιάννενα». Για τους ανθρώπους νιώθω νοσταλγία, τις σχέσεις που αναπτύσσαμε, τα παιχνίδια ως παιδιά, αυτήν την αίσθηση ασφάλειας που είχαμε μαζί με την ελευθερία να τρέχουμε σε όλη την πόλη. Που κι αυτά ίσως να τα ωραιοποιούμε με τα χρόνια γιατί είναι μεγάλη η χρονική απόσταση που μας χωρίζει και μπορούμε πια να γινόμαστε νοσταλγικοί χωρίς κόστος.
Αλλά δεν ήταν εύκολη η παλιά πόλη και δεν λέω πολύ παλιά, αλλά για τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Δεν είχε πολλά και καλά σπίτια για τον κόσμο, δεν είχε δρόμους, δεν είχε πλατείες για τα παιδιά, για να θυμηθώ μόνο λίγα από αυτά που δεν είχε. Ακόμα και αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που είχαμε να πάμε μακριά από τη γειτονιά, τις περισσότερες φορές τη σπαταλούσαμε στη μετακίνηση και ευτυχώς στην παρέα, στην κοινή εμπειρία. Γιατί κατά τα άλλα δεν είχαμε και τίποτα να κάνουμε ιδιαίτερο. Η πλήξη έρχονταν τις περισσότερες φορές και γέμιζε τον χρόνο μας.
Μην την ξεχνάμε αυτήν την πλήξη, Μικροί και μεγάλοι σε μακριές σιέστες και αδράνεια. Χρόνος που δεν κινούνταν. Και έλλειψη δημιουργίας. Υπάρχει και αυτό το παρελθόν στην ωραία κατά τα άλλα πόλη μας.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
