Η διαχείριση της κρίσης της πανδημίας, εμπλέκεται και με το προσφυγικό αφού υπάρχουν στη χώρα πολλές χιλιάδες προσφύγων που ζουν σε έκτακτες καταστάσεις, σε κέντρα
φιλοξενίας, εκτός κέντρων όπως στη Μόρια κλπ.
Η κυβέρνηση με αφορμή και την εκδήλωση της νόσου σε πρόσφυγες, επιλέγει μία πολιτική γενικευμένης καραντίνας για τη δομή στην οποία ζουν οι νοσούντες. Από όσα γνωρίζουμε, ανάλογη είναι και η πολιτική και άλλων κρατών που αντιμετωπίζουν αυτήν την πρόκληση.
Για τις ανησυχίες που εκφράζονται από διαφορετικές πλευρές, περισσότερο ή λιγότερο φιλικές προς τους πρόσφυγες, ας σημειώσουμε ότι σε γενικές γραμμές και με εικόνα από όλη τη χώρα, δεν υπήρξαν σοβαρά υγειονομικά προβλήματα στα κέντρα φιλοξενίας από το 2016 και ως τις μέρες μας και όσα προέκυψαν, αντιμετωπίστηκαν.
Αυτό που δεν άλλαξε σε αυτά τα χρόνια, είναι η πολιτική της «έκτακτης κατάστασης». Όλα κινούνται γύρω από τη λογική ότι το προσφυγικό κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει ως θέμα, οπότε δεν χρειάζονται και μονιμότερες λύσεις.
Η εμπειρία από τη μετανάστευση μετά το ’90 έδειξε ότι ένα μέρος των μεταναστών μένει τελικά στη χώρα. Αυτό γίνεται και με τους πρόσφυγες, ανεξάρτητα αν μένουν τελικά σε
πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης. Η κατεύθυνση θα πρέπει να είναι το κλείσιμο των δομών ή η λειτουργία τους για όσους έρχονται, τους πρώτες μήνες. Οι πρόσφυγες θα πρέπει να
στηριχθούν στα πρώτα βήματά τους (διαμονή σε σπίτια, επιμόρφωση κλπ) και στη συνέχεια με τα δικαιώματά τους ως πολίτες θα μπορούν να εντάσσονται στην κοινωνία. Που
σημαίνει αυτόματα ότι ως ενεργοί πολίτες θα έχουν και την πρόσβαση στην Υγεία. Αν το δούμε από αυτή τη σκοπιά, μπορούμε να οικοδομήσουμε πολιτικές γόνιμες για το μέλλον.
