Μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με τον ιό; Ήδη μαθαίνουμε. Και είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή όλοι μας θα μάθουμε, αναγκαστικά, όπως δείχνει και η ιστορική εμπειρία από μεγάλες επιδημίες.
Το να προσαρμόζεις όμως, τη ζωή σου ώστε να αντέξει την πίεση από μία επιδημία, είναι πολύ διαφορετικό από εκείνη την αίσθηση που αφήνει η συνεχής προαναγγελία του τέλους, της τελικής νίκης επί του ιού. Αυτό δεν το έχουμε κατανοήσει ακόμα καλά γιατί συντηρείται από κυβερνήσεις και κάθε λογής θεσμικές εξουσίες που δεν θέλουν να μιλάνε με πικρές αλλά χρήσιμες αλήθειες στον κόσμο.
Πρέπει συνεπώς να περάσουμε από το δόγμα «επιστροφή στην κανονικότητα», στην εφαρμογή κανόνων και αντιλήψεων προσαρμογής στην πραγματικότητα. Κι ας μας είναι πιο οδυνηρή αυτή η παραδοχή. Και με βασική γραμμή πλεύσης, να σώσουμε τη ζωή, να διασωθεί το μέγιστο αν όχι το απόλυτο των ζωών των ανθρώπων.
Με βάση αυτόν τον στόχο, «επιστρέφουμε» στην πραγματική ζωή. Όχι γιατί δεν τις ζούμε τις ζωές μας σώνει και καλά, αλλά γιατί έχουμε καταλάβει πια ότι δεν περνάμε καλά ούτε και μας συμφέρει, να τις ζούμε κλεισμένοι μέσα, σε καραντίνες.
Η προσαρμογή, είναι ακριβώς ο πυρήνας της ρεαλιστικής πολιτικής που απαιτείται και βγάζει από έξω αυτόκλητους σωτήρες, μαγικές λύσεις και απίθανες θεωρίες συνωμοσίας, που ταλαιπωρούν τον κόσμο μας.
Θέλοντας να σώσουμε τους ανθρώπους, χρειαζόμαστε φάρμακα για όλους, προληπτικά όπως είναι τα εμβόλια αλλά και θεραπευτικά, όπως τα νέα που αντιμετωπίζουν τη νόσηση, θέλουμε δυνατά νοσοκομεία, αλλά και πρωτοβάθμια Υγεία, για να μη μείνει κανείς αβοήθητος, και θέλουμε και στέρεες και γερές πολιτικές ενημέρωσης της κοινής γνώμης ώστε οι πολίτες να είναι καλά πληροφορημένοι και κατά συνέπεια και καλά εφοδιασμένοι στην κοινωνική και πολιτική ζωή τους.
Αυτό το τρίπτυχο στην ουσία είναι η δημοκρατική συνθήκη μέσα στην οποία καλούμαστε ή έπρεπε να καλούμαστε να ζήσουμε. Γιατί η δημοκρατία είναι ο δρόμος για να αντιμετωπιστεί και η πανδημία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
