Συνηθίζεται κι ο πόλεμος. Ας βάλουμε ένα ερωτηματικό καλύτερα. Κανείς δεν συνηθίζει τη βαρβαρότητα. Όμως εμείς που είμαστε μακριά από τον πόλεμο και βλέπουμε τις εξελίξεις από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε κανάλι ή και να κλείσουμε την τηλεόραση. Πόσο να αντέξεις άλλωστε.
Ακριβώς όμως επειδή έχουμε τη δυνατότητα επιλογής, καταλήγουμε και στο γεγονός ότι γίνεται μέρος της καθημερινότητάς μας, σαν μια είδηση από κάπου μακριά. Τι έγινε σήμερα στον πόλεμο, ρωτάμε και μετά ψάχνουμε στους τίτλους μη και βρούμε κάτι νέο. Κι αυτό δείχνει ότι ακόμα και ο πόλεμος αλέθεται μέσα στον μύλο του τηλεοπτικού θεάματος και της ειδησεογραφίας.
Άλλοι δρόμοι είναι να διατηρούμε και τη συναίσθηση των γεγονότων και να μην ασχολούμαστε μόνο με τις πληροφορίες. Και να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση εκείνων που απειλούνται με βομβαρδισμό ακούγοντας τις σειρήνες να ηχούν. Πώς θα νιώθαμε αν τις ακούγαμε εμείς; Τι θα κάναμε; Να μερικά ερωτήματα που μπορούν να πάρουν από πάνω το πέπλο της συνήθειας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
