Ήταν τόσο μεγάλη η έξαρση της πανδημίας με την Όμικρον που επανέφερε τη συζήτηση για τον ιό, σχεδόν σε κάθε σπίτι. Ανεξάρτητα αν δεν σε βρήκε εσένα προσωπικά, θα άκουσες για κάποιον άλλον, τον άλλο του άλλου και πάει λέγοντας. Σε σχέση όμως με τα πρώτα κύματα που πάλι ακούγαμε πολλές ιστορίες, αυτή τη φορά είμαστε κάπως πιο ψύχραιμοι. Ίσως γιατί ακούμε συχνά για «ήπια νόσηση» κυρίως όμως γιατί πλέον έχουμε τα εμβόλια. Και δυστυχώς στον δημόσιο λόγο ενώ ακούγεται αυτό το επιχείρημα υπέρ των εμβολίων που είναι σωστό και τεκμηριωμένο, δεν έχει τη θέση που του αρμόζει ως αποτελεσματική λύση. Ο εμβολιασμός βοηθά πολύ στην προστασία της υγείας κι αυτό θα έπρεπε να είναι μπροστά σε όλες τις καμπάνιες για την επόμενη μέρα και την περίφημη επιστροφή της κανονικότητας.
Αυτό που βλέπουμε επίσης είναι ότι όσοι είναι ευαισθητοποιημένοι στην ατομική και συλλογική προστασία της Υγείας και της αντιμετώπισης της πανδημίας, έχουν και μία τάση για αυξημένους ελέγχους. Πολλοί που έχουν πλήρως εμβολιαστεί κάνουν συνέχεια τεστ ώστε να μην επιτρέπουν καμία πιθανότητα συρροής μετάδοσης.
Πόσο όμως θα αντέξει όλος αυτός ο κόσμος να τηρεί τα μέτρα, να ακολουθεί τις οδηγίες και να ελέγχεται συνέχεια; Ακόμα και το οικονομικό κόστος (μάσκες, τεστ κλπ) είναι ένα θέμα πια.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει αύριο να αρθούν τα μέτρα διά μιας. Άλλωστε ήδη τονίζεται επαρκώς ότι χρειάζονται λελογισμένα βήματα ώστε να μη δίδονται και λάθος μηνύματα ότι ξεμπερδέψαμε.
Βλέπουν όμως πια οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη, ότι η κοινωνία πληρώνει ένα υψηλό τίμημα αυτοπεριοριζόμενη, ακόμα κι όταν ακολουθεί το σύνολο των μέτρων. Κι εκεί είναι που μπαίνει η ιδέα της «χαλάρωσης». Δύο χρόνια περιορισμού και καραντίνας κάθε τόσο, είναι πολλά. Και πρέπει να βρεθεί η δίοδος για την επόμενη μέρα. Θέλει συζήτηση και άλλου τύπου ίσως περιορισμούς. Αλλά ας το συζητήσουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
