Τώρα που κάπως άνοιξε για λίγο η αγορά ξεθαρρέψαμε και ζητάμε περισσότερο άνοιγμα και μεγαλύτερη άρση των μέτρων από πολλά πεδία και περιπτώσεις. Κι όλοι μοιάζουν να έχουν το δίκιο τους. Οι κυνηγοί και οι ψαράδες, οι φίλοι του σκι και του χιονιού, οι θεατρόφιλοι, οι εκδρομείς. Τι πειράζει να πάω μέχρι τη θάλασσα μόνος μου αναρωτιέται φίλος. Κι έχει δίκιο. Όπως έχει δίκιο κι ο κυνηγός που θα βγει μια βόλτα στο χωριό του ή ο ψαράς που θα καθίσει μόνος στην άκρη ενός ποταμιού επί ώρες.
Τι θα γίνει όμως αν όλοι αυτοί οι μόνοι άνθρωποι αρχίσουν και τρέχουν από εδώ και από εκεί όλοι μαζί; Τι θα γίνει αν μαζευτούμε κάμποσοι για να ασκήσουμε συλλογικά το ατομικό μας δικαίωμα σε ένα χόμπι; Αυτό είναι που φοβούνται οι ειδικοί και συνεχίζουν τα μέτρα και θα τα συνεχίζουν και τον Φεβρουάριο και ποιος ξέρει τι θα γίνει και τον Μάρτιο.
Κι ας μην νομίζουμε ότι το πρόβλημα είναι ένα χόμπι και μόνο. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν να δουν από το καλοκαίρι τους γονείς τους που μπορεί να μένουν σε ένα χωριό ενός μακρινού νομού της περιφέρειας. Και χιλιάδες νέα παιδιά για να δούμε ένα άλλο παράδειγμα, δεν κάνουν ένα εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο και έχουν 10 μήνες τώρα σε τηλεδιασκέψεις.
Αλλά αυτό είναι το έκτακτο της κατάστασης που ζούμε, αυτή είναι η νέα συνθήκη της πανδημίας. Κι αν θέλουμε να δούμε την αλλαγή, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε εκεί που έχουμε ένα πλεονέκτημα: Τα εμβόλια σίγουρα που θα αλλάξουν την κατάσταση μόνο αν εμβολιαστούμε μαζικά, τα φάρμακα, τα καλύτερα συστήματα Υγείας. Εκεί μπορούμε να κερδίσουμε πίσω τις ζωές μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
