Τώρα με τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης που έχει γίνει πολύ εύκολη η άμεση προσωπική έκφραση όλων μας, πέφτει μεγάλη απογοήτευση και απομυθοποίηση. Όχι από τις προσωπικές απόψεις των απλών ας τους πούμε χρηστών, αλλά από των «επωνύμων». Γιατί ο ιδιώτης, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, λέει ό,τι θέλει, αλλά τέλος πάντων αν δεν βρίζει και δεν συκοφαντεί κάποιον άλλο, κάνει το πέρασμά του από την όποια δημόσια σφαίρα των «φίλων» του κι αυτό είναι. Έχει ξεχαστεί σε μισή ώρα αυτό που γράφει.
Ο άλλος όμως, που είναι κάποιος στο μικρό ή το μεγάλο χωριό και έχει μία κάποια επιρροή, έχει σημασία τι λέει. Και βλέπουμε κάθε τόσο να εκφράζονται κάμποσοι με απίστευτα κοινότοπο, φτωχό και γεμάτο με στερεότυπα, λόγο, ξεπερασμένα, αναχρονιστικά. Και πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί τους είχαμε αλλιώς από τη δουλειά τους ή από τον δημόσιο λόγο πάνω στην ειδικότητά τους ή την τέχνη τους.
Τώρα, είναι καλό να εκφράζονται και να αποδομούνται οι άνθρωποι; Δεν έχει και τόση σημασία αφού μόνοι τους το επιλέγουν. Και είναι πιο λυπηρό ότι δεν το καταλαβαίνουν και νομίζουν ότι λένε κάτι σημαντικό. Αλλά μικρή σημασία έχουν ακόμα κι αυτά. Τα παίρνει ο χρόνος σε χρόνο dt πια. Κι ίσως να πρέπει κι εμείς να αναθεωρήσουμε τα συννεφάκια που ανεβαίνουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
