Στην περίοδο της καραντίνας οι λαϊκές οικογένειες έδωσαν μεγάλο αγώνα ώστε να προσφέρουν στα παιδιά τους πρόσβαση στα ηλεκτρονικά μαθήματα. Αγόρασαν από τον πενιχρό προϋπολογισμό τους υπολογιστές, αναβάθμισαν τις τηλεφωνικές συνδέσεις, δανείστηκαν εξοπλισμό, ακόμα κι όταν υπήρχε άνεργος γονιός στο σπίτι, κλειστό μαγαζί, δάνεια.
Ο μέσος πολίτης, αυτός που δεν του ρίχνει ούτε μια ματιά η κομψευόμενη εξουσία και προορίζεται για μαζικός ψηφοφόρος και μόνο, κατάφερε και έδωσε στα παιδιά του όση μόρφωση μπορούσε και όσο σχολείο του διέθεταν.
Θα τα καταφέρει και τώρα. Θα αγοράσει όσες μάσκες μπορεί και θα τις βάλει στην τσάντα του παιδιού, θα γεμίσει μπουκαλάκια με αντισηπτικό, θα του φτιάχνει φαγητό από το σπίτι. Για να συνεχίσει να έχει μόρφωση για τα παιδιά του και ας αξιοποιεί αυτόν τον αγώνα ένα ανερμάτιστο και χολωμένο υπουργείο που νοιάζεται μόνο για τα ιδιωτικά σχολαρχεία και τις εμφανίσεις σε οικεία τηλεπάνελ.
Θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς τα πράγματα. Να υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο, να νιώθεις ότι η Πολιτεία, τρέχει, αγωνιά, οικοδομεί νέα δεδομένα, ότι δεν κάνει απλώς αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση και τους συνδικαλιστές, ότι θέλει να αλλάξει το σχολείο και βρίσκει αφορμή τη συγκυρία να φέρει τις αλλαγές. Αλλά το μόνο που γίνεται είναι να αποφασίζεται να μεγαλώσει ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη και όχι να κατασκευαστούν νέα σχολεία.
Αντί νέων και προχωρημένων σχολείων, αντί νέων αντιλήψεων για την αξία της μόρφωσης, ασχολούμαστε με το πώς θα μειωθούν οι εισακτέοι στα πανεπιστήμια και με τη βάση του 10.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
