Πότε ξεφεύγεις από την αγωνία να ξεχωρίσεις και να κυριαρχήσεις; Ποτέ ίσως; Δεν κάμπτεται μεγαλώνοντας αυτή η ανάγκη θαρρείς να επιδεικνύεσαι και να δηλώνεις την ύπαρξή σου; Από ό,τι φαίνεται όχι και τόσο εύκολα. Δεν είναι θέμα ηλικίας.
Περισσότερο είναι θέμα ικανοποίησης. Αν έχεις ικανοποιηθείς στη ζωή, δεν σπαταλιέσαι άλλο, δεν ψάχνεις δεκανίκια στις δηλώσεις της ύπαρξης σου, δεν χρειάζεται να εκθέτεις άλλο την υπεροχή σου.
Είναι όμως κι ένα θέμα άλλο αυτή η ικανοποίηση από μόνη της. Γιατί είναι έτσι φτιαγμένο το σύστημα του θεάματος και του δημόσιου βίου, όλα αυτά με την κατανάλωση, που σου αυξάνονται συνέχεια οι ανάγκες, τόσο ώστε να μένεις συνεχώς ανικανοποίητος.
Κι εκεί είναι κι ένα κλειδί. Γιατί αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι σε ικανοποιεί και τι όχι, αν δεν μπορείς να βάλεις όρια και έστω να αποδεχτείς την ατελή σου φύση, τότε θα σε κυνηγά συνέχεια το μικρόβιο της ύπαρξης, της επιβολής, της επικυριαρχίας.
