Ο χώρος γύρω από τους κάδους απορριμμάτων είναι συχνά ένα απερίγραπτο χάος. Είναι μία εικόνα από το δυστοπικό μέλλον της πόλης, αλλά μάλλον πολύ λογοτεχνικά προσεγγίζουν την κατάσταση τέτοιες φράσεις.
Δεν γίνεται γύρω από τους κάδους να έχει παντού σκουπίδια. Και για τα περισσότερα από αυτά δεν ευθύνεται η αποκομιδή – αν ευθύνεται είναι για κάποια υπολείμματα που μένουν κατά τη φόρτωση ή αν είναι τρύπιοι κάδοι.
Το πρόβλημα είναι συνήθως αυτά που λέμε «ογκώδη αντικείμενα» που στην πράξη είναι ό,τι νομίζει ο κάθε κάτοικος της πόλης ότι μπορεί να πετάξει. Από τα μπάζα της ανακαίνισης του μπάνιου του, μέχρι το κομμένο γκαζόν ή κάτι περίεργα υγρά που γέμισε το υπόγειό του ή την ντιβανοκασέλα που επιτέλους απέσυρε από την κουζίνα του.
Και δεν νομίζω ότι έχει ευθύνη καν το αρμόδιο τμήμα του Δήμου, γιατί τελικά η αυθαιρεσία του πολίτη είναι πολύ μεγαλύτερη. Σημειώνουμε, ότι οι νόμοι προβλέπουν πώς γίνεται διαχείριση μη οργανικών αποβλήτων και ανακυκλώσιμων. Όποιος έχει μπάζα να πετάξει ξέρει ότι δεν μπορεί να τα αφήσει δίπλα στους κάδους, αλλά τα αφήνει.
Αυτή η κατάσταση έχει να κάνει με την αντίληψη ενός μεγάλου μέρους πολιτών ότι η πόλη δεν είναι δική τους και ότι οι ίδιοι δεν έχουν καμία ευθύνη έξω από την πόρτα τους. Η αδιαφορία και η καταστροφή του δημόσιου χώρου εκφράζει και την βαθύτερη ανικανότητα των ανθρώπων αυτών για αλληλεγγύη και σεβασμό στην κοινότητα. Η κατάσταση με τα σκουπίδια είναι και η εσώτερη κατάσταση πολλών ανθρώπων δίπλα μας.
