Πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια, μία εικοσαετία περίπου, η ελληνική κοινωνία άκουγε ως σχεδόν φυσιολογικό γεγονός τη συστηματική εκμετάλλευση χιλιάδων γυναικών στο εμπόριο του σεξ, με τη χώρα να αποτελεί έναν κρίσιμο σταθμό του διεθνούς τράφικινγκ. Και το άγριο αυτό έγκλημα του δουλεμπορίου γυναικών στην Ευρώπη, είχε αποκτήσει στοιχεία «κανονικότητας» στη χώρα μας.
Σήμερα, βλέπουμε επίσης ότι έχουμε σχεδόν εξοικειωθεί με τις αναφορές στα ΜΜΕ σε «ομαδικούς βιασμούς» ή το δολοφονικό ξύλο εναντίον γυναικών. Δεν λέω ότι αποδέχεται η ελληνική κοινωνία αυτές τις καταστάσεις. Προφανώς και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι αντίθετο στις εγκληματικές πρακτικές και τη βία.
Λέω όμως ότι το άγριο έγκλημα μοιάζει να εγκατασταθεί μέσα στο κοινωνικό υπόστρωμα σαν μέρος μίας κατάστασης που «τι να κάνουμε… υπάρχει».
Για αυτό και είναι πολύ θετική η αντίδραση που ξεσπά από συλλογικότητες και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες όταν αποκαλύπτονται εγκλήματα, γιατί σπάει την «κανονικοποίηση».
Από κάποιες πλευρές θεωρείται ότι δεν είναι πρωτότυπο όλο αυτό, ότι και παλιά συνέβαιναν ανάλογα, αλλά δεν είχαν δημοσιότητα. Ίσως ως ένα βαθμό κάτι τέτοιο να ισχύει για αυτό που ονομάζουμε γενικά έμφυλη βία.
Ειδικά, όμως η «κανονικότητα» της σεξουαλικής εκμετάλλευσης με οργανωμένο, «βιομηχανικό» τρόπο μέσα από κυκλώματα είναι φαινόμενο που διογκώθηκε, μετά το ’90 σχηματικά για την Ελλάδα, αλλά και όλη την Ευρώπη. Και δεν φαίνεται να το αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά ακόμα, ίσως γιατί δεν έχουμε κατανοήσει και συζητήσει μέσα στην κοινωνία τα αίτια της ανάπτυξής του και τους τρόπους που βρίσκει ώστε να αναπαράγεται.
Και φαίνεται ότι έχει νόημα σε αυτή τη φάση να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή και προτεραιότητα στην αντιμετώπιση του σκληρού εγκλήματος που έχει ως θύματα τις γυναίκες. Αφενός για να προστατευθούν όσο γίνεται περισσότερες γυναίκες, αφετέρου για να αποκαλυφθεί ως βαρύ έγκλημα η διαχείριση του σώματος των γυναικών από οργανωμένα συμφέροντα, ανεξάρτητα της μορφής που παίρνουν αυτά.
Έχει σημασία να ορίζουμε τις καταστάσεις, να βάζουμε διαχωριστικές γραμμές, να μην αφήνουμε τη σύγχυση και τις θολές εικόνες να αντικαθιστούν την πραγματικότητα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
