Ας πούμε ότι δεν βρέχει, ότι δεν έχουμε έκτακτα καιρικά φαινόμενα και όλα βαίνουν καλώς- αφού έχουμε αφαιρέσει και την πανδημία από την εξουσία. Ακόμα και σε αυτήν την υποθετική περίπτωση που νιώθουμε καλά και όλα τα βλέπουμε με θετικό μάτι, η κατάσταση στα σχολεία της χώρας θα έπρεπε να μας προβληματίζει.
Κατ’ αρχάς γιατί υπάρχει τεράστιο πρόβλημα έλλειψης κτιρίων και αιθουσών. Αλλά κι εκεί που υπάρχουν, έχουν παλιώσει και έχουν προβλήματα λειτουργικότητας. Κι ας μη μιλήσουμε καν για τα «νέα σχολεία» που δεν είναι παρά κοντέινερ σε πολλές περιπτώσεις, απλώς εγκατεστημένα σε έναν χώρο της αυλής.
Ας σκεφτούμε τόσα χρόνια που πηγαίναμε εμείς σχολείο ή πηγαίνουν τα παιδιά μας. Υπήρχαν στα σχολεία οι αίθουσες για τους υπολογιστές, τη δεύτερη γλώσσα, τα πειράματα, οι βιβλιοθήκες και οι χώροι ξεκούρασης των μαθητών, τα γυμναστήρια και τα αποδυτήρια, ο χώρος φαγητού ή έστω ένα ντουλαπάκι για να βάζει το παιδί τα βιβλία του; Όχι και ούτε υπάρχουν στα περισσότερα σχολεία. Για να μην πούμε για την τεχνολογία, τους διαδραστικούς πίνακες, τους υπολογιστές και το γρήγορο wi-fi.
Γιατί δεν τα έχουμε αυτά, συν τις ελλείψεις σε κτίρια; Γιατί δεν επενδύουμε δημόσιους πόρους για την υλοποίησή τους. Και γιατί δεν υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Και ναι, εδώ κολλάει το «βούτυρο ή φρεγάτες;». Όταν είσαι ικανό ως κράτος να εξοπλίζεις τη χώρα με τα καλύτερα όπλα, πρέπει να είσαι ικανός και για τα καλύτερα σχολεία. Τουλάχιστον αυτό κάνουν οι προηγμένες χώρες που τις θεωρούμε και πρότυπα, για να στηρίζουν τη νεολαία που είναι το μέλλον τους.
Την ίδια ώρα που δεν συζητάμε τίποτα από αυτά και δεν έχουν καν μία διακομματική συμφωνία για τις ανάγκες της σχολικής στέγης, συζητάμε σοβαρά πώς θα υποβαθμιστούν κι άλλο τα σχολεία στα ορεινά χώρια που ζουν οι νέοι παλεύοντας για μια καλύτερη ζωή ή πώς θα γίνει η περίφημη αξιολόγηση. Ας συμφωνήσουμε στις βασικές ανάγκες των ελληνικών σχολείων και ίσως να έρθουν πιο εύκολα όλα τα άλλα που σήμερα προκαλούν εντάσεις.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
