Κάπου ήταν ένας χώρος μεγάλος κάτω από τα Πλατανάκια που μπορούσες να παίξεις άνετα μπάλα. Υπολογίζω ότι ήταν κάπου στη Μακαρίου σήμερα κοντά στα μποστάνια που ήταν κάμποσα ακόμα και αρχές του ’80 και πιο δεξιά από το γήπεδο εκεί στις στρατιωτικές φυλακές, ίχνη του οποίου νομίζω ότι υπάρχουν ακόμα. Πάντως, εμείς από τα Λακκώματα δεν κατεβαίναμε και συχνά εκεί προς τα κάτω και περισσότερο παίζαμε μπάλα κάτω από το Ξενία ή στην Ακαδημία.
Αυτή η «γεωγραφία» της πόλης περιγράφεται πολύ καλά στα διηγήματα του Βαγγέλη Σιαφάκα που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, στο εξαιρετικό βιβλίο του «Με μία χιλιάρα καβασάκι» (Πόλις) για μία δύο γενιές πιο πίσω, αλλά με φανερά σημάδια στην πόλη ως και τις αρχές του ’90.
Αυτό που τα άλλαξε όλα αυτά ήταν η ανάγκη για κατοικία που εκφραζόταν σε ένα μικρό συνήθως διαμέρισμα και το αυτοκίνητο. Σπίτια και αυτοκίνητα θέλουν άλλους χώρους για αυτό και αλλάζουν τελείως τον χώρο.
Και δεν νοσταλγώ τα «παλιά χρόνια». Είμαι τελείως ενάντιος στο «ρετρό» γιατί ξέρω ότι εκείνα τα Γιάννενα δεν ήταν καλύτερα από τα σημερινά από άποψη συνθηκών διαβίωσης και ποιότητας ζωής. Είχαμε ναι, περισσότερο χώρο και χρόνο ως παιδιά. Αλλά μας έλειπαν και πολλά ακόμα. Αυτό που δεν μπορέσαμε όμως, μεγαλώνοντας να κάνουμε, είναι να φτιάξουμε μία πόλη που να δίνει ποιοτικό ελεύθερο χώρο στους πολίτες και να προσφέρουμε τις δυνατότητες ώστε ο χρόνος να είναι γεμάτος και ανοιχτός σε δυνατότητες. Κάναμε την πόλη μόνο για μπετά και κινούμενες λαμαρίνες γιατί μας βόλευε τότε, αλλά δεν βλέπαμε μακριά. Και τώρα μπούκωσε και κοιτάμε πώς να βρούμε διεξόδους. Ας ελπίσουμε να έχουμε το βλέμμα λίγο μακρύτερα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
