Μία ακόμα ανάπλαση βρίσκεται σε φάση χρηματοδότησης. Το παλιό Άσυλο Ανιάτων, μετατρέπεται σε Κέντρο για το Παιδί κι εφόσον ενταχθεί στο ΕΣΠΑ, θα γίνει μία νέα σύγχρονη, υποδομή της πόλης.
Υπάρχει ένα ερώτημα για τις αναπλάσεις και τις ανακατασκευές στην πόλη. Υπάρχει πίσω τους ένα ολοκληρωμένο σχέδιο; Ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε στην πόλη τα επόμενα χρόνια;
Η απάντησή μου είναι όχι, χωρίς όμως αυτό να είναι απόλυτο ή καταγγελτικό. Δεν είμαστε άλλωστε στην εποχή της καταγγελίας και των εύκολων λύσεων. Όποιος μένει αισθητικά και λειτουργικά στη φάση «αφήστε με να γίνω δήμαρχος για μία μέρα και θα δείτε» είναι καταδικασμένος να μείνει στην αφάνεια, όσο κι αν νομίζει ότι η φωνή του ηχεί περισσότερο λόγω των social media για παράδειγμα.
Και μόνο το «Άσυλο» είναι ένα έργο με το οποίο ασχολήθηκαν και οι προηγούμενοι δήμαρχοι και «ωρίμασε» μέσα στη διάδοχη προσπάθεια για την ολοκλήρωση των μελετών και της αναζήτησης χρηματοδοτικών πόρων. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός στην πόλη. Υπάρχουν οι κυκλοφοριακές μελέτες, υπάρχει το πρόσφατο ΣΒΑΚ για τη βιώσιμη κινητικότητα, υπάρχει το τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου που περιγράφει τους στόχους τους. Άλλωστε το ίδιο το περιφερειακό πρόγραμμα του ΕΣΠΑ κάθε φορά είναι ένας κεντρικός σχεδιασμός για το πώς θα δομηθεί ένα πρόγραμμα έργων τα επόμενα χρόνια.
Η έλλειψη σχεδιασμού που παρατηρείται αν αλλάξεις το βλέμμα σου, έγκειται στη σχέση ποιοτικών κοινωνικών δεικτών με τις προτεραιότητες της περιοχής και της πόλης. Εκεί δεν είμαστε ξεκάθαροι. Αν για παράδειγμα κεντρικός στόχος σου είναι να έχεις ισχυρή υγειονομική κάλυψη και αύξηση των θέσεων απασχόλησης τότε προσανατολίζεις αλλιώς τον προγραμματισμό σου. Αν θέλεις αύξηση της ψηφιακής τεχνολογίας φτιάχνεις άλλες προτεραιότητες. Και ούτε καθ’ εξής.
Οι βασικές προτεραιότητες δεν είναι καθαρό ποιες είναι στην πόλη. Κι αυτό ίσως να σημαίνει μία έλλειψη πολιτικής και συνθέσεων σε πολιτικό επίπεδο, γιατί μόνο η πολιτική μπορεί να θέτει τέτοιους κεντρικούς στόχους για μία κοινωνία και να επιτυγχάνει συναινέσεις μέσα από τις δημοκρατικές λειτουργίες. Μπορεί να σημαίνει όμως και μία υποχώρηση των τοπικών διαδικασιών, της τοπικής πολιτικής έναντι των κεντρικών σχεδιασμών. Μήπως γυρνάμε στο παλιό «πού είναι το κράτος;» ως άλλοθι στην αδυναμία των τοπικών φορέων και του Δήμου να διατυπώσουν ένα σχέδιο για το μέλλον;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
