Είναι γενικευμένη η αίσθηση πια ότι δύσκολα θα ξαναμπούμε σε γενική καραντίνα. Όχι ότι θα έχουμε εναλλακτική επιλογή αν – μακριά από μας- επανέλθει ένα δριμύ κύμα πανδημίας, αλλά αυτή τη στιγμή κανείς στη χώρα δεν μοιάζει έτοιμος να ξανακλειστεί σπίτι. Ούτε το θέλει κι ίσως και ούτε να το μπορεί πια. Γιατί το κόστος ήταν βαρύ σε όλα τα επίπεδα, προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά. Ευτυχώς όμως, τα κέρδος, ο περιορισμός των θυμάτων και των κρουσμάτων, μοιάζει να ανοίγει έναν δρόμο αισιοδοξίας.
Αν αφήσουμε όμως τελείως στην άκρη την πιθανότητα νέες έξαρσης της πανδημίας, θα δούμε ότι το πεδίο δεν είναι ανοιχτό και ο δρόμος αισιοδοξίας δεν είναι στρωμένος με άνθη. Το αντίθετο. Στην πράξη μόνο τώρα αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την πολύπλοκη και δυσοίωνη κατάσταση που δημιουργεί η οικονομική κατάρρευση.
Κι εδώ μοιάζει να υπάρχει μία αντίφαση. Από τη μία ο περισσότερος κόσμος αισθάνεται ότι βγαίνει από το σκοτεινό τούνελ και αρχίζει να λειτουργεί σχεδόν σαν μην υπάρχει νόσος.
Από την άλλη, αυτή η αίσθηση δεν μετατρέπεται ακόμα σε κάτι ζωντανό και δημιουργικό. Γιατί φαίνεται ότι λείπει το σχέδιο ανάκαμψης. Η επιστροφή στην κανονικότητα δεν μπορεί να γίνει σαν μην υπήρξε καν η περίοδος της καραντίνας και του φόβου που περάσαμε. Δεν θα τα βρούμε όπως τα αφήσαμε όλα τον Φλεβάρη. Και μεταξύ μας, δεν τα είχαμε αφήσει και σε τόσο καλή κατάσταση ώστε να τα θυμόμαστε με νοσταλγία.
Αλλά δεν βλέπουμε και ένα ασφαλές σχέδιο επιστροφής, ένα πρόγραμμα με μέλλον.
Μερεμέτια βλέπουμε με περικοπές μισθών, ψιλοδάνεια και ένα ατελείωτο ευχολόγιο για επικοινωνιακούς σκοπούς. Πάλι καλά που υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι από την ΕΕ πια. Έχουμε την πείρα από το παρελθόν… να τους καταναλώνουμε. Αλλά είχαμε πει να μην ξαναγυρίσουμε στα κακά του παρελθόντος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
