Ένα από τα πιο ενθαρρυντικά στοιχεία στην αντιμετώπιση της πανδημίας στη χώρα μας, είναι η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι πολίτες στους ειδικούς.
Ιδιαίτερα στην τήρηση των μέτρων περιορισμού έχει τον χαρακτήρα φαινομένου, η επιτυχημένη πειθάρχηση που προέρχεται μέσα από διαδικασίες πειθούς και όχι καταναγκασμού. Η ανάδειξη του ρόλου του Σ. Τσιόδρα συμπυκνώνει και αυτή τη σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ κοινού και ειδικών.
Δεν είναι μία αυτονόητη κατάσταση. Αντίθετα, διαχρονικά, τον ρόλο εκπροσώπησης της κοινωνίας, αλλά και διαμόρφωσης των κυρίαρχων πολιτικών, αναλαμβάνει η πολιτική τάξη της χώρας, με τους επιστήμονες να έχουν δευτερεύοντα ρόλο, κυρίως από τη μεριά των εμπειρογνωμόνων. Δεν είναι τόσο μία δυσπιστία προς τους επιστήμονες, όσο μία τάση του συστήματος να δίνει βάρος στο λόγο των κομμάτων και των εκπροσώπων τους, προφανώς και με τη δική τους προτροπή.
Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία, όσο μοιάζει κομματοκρατούμενη και παραδομένη στο πελατειακό σύστημα, άλλο τόσο αποδεικνύεται πολύ πιο πολύπλοκη από όσο δείχνει. Και με κριτική απόσταση συμπεριφέρεται προς τους πολιτικούς ηγέτες της, για τους οποίους επιφυλάσσει σχεδόν πάντα μία σατυρική διάθεση, και τον επιστημονικό κόσμο σέβεται ειδικά όταν τον βλέπει να στέκεται δίπλα της.
Για τους πολλούς για παράδειγμα, οι γιατροί των νοσοκομείων είναι απόλυτα σεβαστά πρόσωπα, στα οποία εμπιστεύονται την υγεία τους. Οι Έλληνες δεν ανακάλυψαν σήμερα το έργο που παρέχει το υγειονομικό προσωπικό της χώρας.
Ακριβώς όμως επειδή η ελληνική κοινωνία είναι ένα μεγάλο πεδίο αντιφάσεων και πολλαπλών εκφάνσεων συχνά αντιθετικών μεταξύ τους, οι τάσεις δεν είναι πάντα διακριτές, εμφανείς. Είναι και τα κατάλοιπα και των παλιότερων χρόνων των μικροϋπολογισμών και των σχέσεων συμφέροντος με ένα κράτος που δεν προστάτευε την ακεραιότητα των θεσμών, που ακόμα βγαίνουν στην επιφάνεια πότε πότε.
Η σχέση που αναπτύσσεται αυτήν την περίοδο μεταξύ του επιστημονικού κόσμου και της κοινής γνώμης και αποτυπώνεται στην καθολική σχεδόν στήριξη των μέτρων απόστασης, γίνεται παρακαταθήκη για το μέλλον, όταν θα χρειαστεί η χώρα μία επανεκκίνηση πάνω σε στέρεες βάσεις. Ο πολιτικός κόσμος, ο οποίος μέχρι σήμερα κρατάει μετριοπαθή και γόνιμη στάση, θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσει και τη σχέση του με την επιστήμη, και να συμπεριλάβει στον προγραμματισμό πολύ πιο αποφασιστικά τα στοιχεία που του δίνει η έρευνα και η γνώση.
