Tώρα που τόσος κόσμος έγινε θετικός στη νόσο και την αντιμετώπισε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γίνεται ευκολότερα αντιληπτό ότι η πανδημία δεν είναι ούτε στίγμα, ούτε κάτι περίεργο, έξω από τα ανθρώπινα. Και είναι θετική εξέλιξη αυτή η γείωση στην πραγματικότητα, γιατί σπάει τις μυθολογίες, τα στερεότυπα και τις φοβίες. Δεν είναι κακό να φοβούνται οι άνθρωποι, όλοι μας φοβόμαστε. Κακό γίνεται όταν υποκινεί άλλες συμπεριφορές που απειλούν την κοινωνική συνοχή και τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και υπόσταση. Κι αυτό το είδαμε με τις συνομωσιολογικές θεωρίες.
Το ζήτημα όμως δεν είναι να μάθουμε απλώς να ζούμε με τον ιό και να προσαρμόζουμε τις συνήθειές μας ώστε να επιτυγχάνεται η πρόληψη. Είναι περισσότερο να αντιληφθούμε πόσο επηρεάζει η κοινωνική ζωή, η τεχνολογία και η οικονομία, την ανάπτυξη των επιδημιών. Όταν ζούμε ο ένας πάνω στον άλλο μέσα σε πόλεις που μας εγκλωβίζουν, όταν η τροφή μας δεν ακολουθεί φυσικούς τρόπους, όταν η προστασία της ζωής μέσα από το σύστημα υγείας για παράδειγμα μπαίνει στο ζύγι του κόστους για τους κρατικούς προϋπολογισμούς, τότε θα συνεχίσουμε να έχουμε πρόβλημα ακόμα και με ηπιότερους ιούς και μικρόβια. Όπως είχαμε και πριν τον κορωνοϊό.
Η πανδημία έθεσε το οικολογικό ζήτημα ως κοινωνική προτεραιότητα και μας έμαθε ότι δεν ζούμε μόνοι μας στον πλανήτη και ό,τι συμβαίνει στην Ανατολή ηχεί και στη Δύση. Αυτή η γνώση πρέπει να γίνει η βάση για να αλλάξουμε. Πόσο μάλλον τώρα που βλέπουμε ότι ούτε η ειρήνη δεν είναι δεδομένη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
