Έχοντας απομονωθεί μέσα στα στενά όρια του σπιτιού και της εργασίας, έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε και τον κόσμο γύρω μας μέσα από στενά επίσης πλαίσια. Τον «διαβάζουμε» και τον «ανακαλύπτουμε» μέσα από την οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή, μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης και από όσα μέσα επικοινωνίας έχουμε με άλλους που κι αυτά συνήθως διαμεσολαβούνται από οθόνες. Και τη μουσική την ακούμε από εφαρμογές ή πάλι μέσα από βίντεο.
Φαίνεται ιδιαίτερα στον πολιτισμό το νέο θέμα που μας προκύπτει. Γιατί πολιτισμός σημαίνει και συμμετοχή και προσωπική ενασχόληση. Κι όταν αυτά λείπουν κάπως πρέπει να αναπληρωθούν. Και δεν είναι μόνο πρόβλημα της δημιουργίας αν υποθέσουμε ότι οι δημιουργοί έχουν μάθει να εργάζονται μόνοι τους. Είναι και των δεκτών, που από ένα σημείο και πέρα γίνονται μονάδες, ο ένας και μοναδικός δέκτης μπροστά από την οθόνη του.
Κι αν υπάρχει ένα πρόβλημα σε όλο αυτό είναι το πολύ στενό πλαίσιο του ορίζοντα. Ο χώρος υπαρκτός ή νοητός που εκλείπει μέσα στη νέα συνθήκη της απομόνωσης και της έλλειψης επικοινωνίας. Υπάρχει χώρος για τη δημιουργία και τη συμμετοχή όταν δεν είμαστε «έξω»;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
