Λίγοι θα συζητήσουν σήμερα με τον καφέ τους το πρωί την πρόταση που έκανε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για ένα νέο σύμφωνο για τη μετανάστευση και το άσυλο. Κι αυτό γιατί δεν έχει κάτι νέο, αντίθετα επιβεβαιώνει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί de facto την τελευταία πενταετία. Ο πλούσιος Βορράς θα παρακολουθεί από θέση ασφάλειας τις εξελίξεις και θα χρηματοδοτεί ενίοτε τη διατήρηση της απόστασης από το πρόβλημα, ο φτωχός Νότος που είναι και το σημείο υποδοχής θα σηκώνει το βάρος χρηματοδοτούμενος για κρατάει ασφαλή τα σύνορα και την Ευρώπη ένα «φρούριο». Και κάπου ανάμεσα και μία ομάδα κρατών- οι λεγόμενες χώρες του Βίζενγκραντ, που δεν θέλει τίποτα και κανέναν και λειτουργεί αντιευρωπαϊκά προτάσσοντας το επιχείρημα της κλειστής Ευρώπης το οποίο φαίνεται ότι κερδίζει όλο και μεγαλύτερη ιδεολογική επιρροή και στις ισχυρές χώρες.
Μπορεί η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, να δήλωσε πως: «Προτείνουμε μια ευρωπαϊκή λύση για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των κρατών μελών και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στην ικανότητά μας να διαχειριστούμε τη μετανάστευση ως Ένωση», όμως στο διά ταύτα τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Κι αυτό γιατί δεν υποχρεώνονται τα κράτη μέλη να υποδεχτούν τους πρόσφυγες με ένα αναλογικό ποσοστό ανάλογα δηλαδή με τις δυνατότητές τους. Εθελοντικά θα αποφασίζουν πώς θα εκφράζουν την αλληλεγγύη τους και θα ενισχύουν τις χώρες υποδοχής με ένα ποσό ανά πρόσφυγα.
Θα μπορούσαμε ίσως να αφήσουμε ανοιχτές κάποιες υποθέσεις για το μέλλον, όταν μερικές πρόνοιες του νέου συμφώνου ίσως γίνονταν και κοινές υποχρεώσεις, αλλά μάλλον είναι αφελής αυτή η σκέψη. Η ηγεσία της Ευρώπης δεν θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του προσφυγικού, πιστεύοντας ίσως ότι δεν την αφορά, ότι είναι μία έκτακτη κατάσταση στα τείχη της, που απειλεί την ευημερία των κατοίκων της και πρέπει να την κρατήσει μακριά. Και μόνο όμως αν σκεφτεί κάποιος την κατάσταση με την Τουρκία που εμπλέκει τους περιφερειακούς πολέμους όπως στη Συρία με τα οικονομικά συμφέροντα στη Μεσόγεια και τους πρόσφυγες καταλαβαίνει και τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει πολλά πράγματα. Θα μείνει με τα κέντρα υποδοχής, με επιλογή και της ίδιας πια ότι «θα λυθεί το πρόβλημα» και με την ευχή- πού ξέρεις μπορεί και να αλλάξουν τα πράγματα- ότι κάποτε θα μειωθούν οι ροές και ίσως αποφασίσουν οι πρόσφυγες να επιστρέψουν πίσω. Με τα ευχολόγια όμως καμία πολιτική δεν ευδοκίμησε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
