Μπορεί η κινητικότητα που υπάρχει ενάντια στην υποχρεωτικότητα των εμβολίων να μετατραπεί σε ένα πολιτικό κίνημα; Αυτή τη στιγμή, με τις συνθήκες της χώρας μας, όχι. Υπάρχει μία αντίδραση στον χώρο των υγειονομικών λόγω της πιθανότητας αναστολής εργασίας, αλλά μέχρις εκεί. Άλλωστε ένα πολύ μεγάλο τμήμα των υγειονομικών εμβολιάστηκε, οπότε δεν υπάρχει η βάση της άρνησης.
Γιατί, φαίνεται ότι η κρίσιμη μάζα που μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική κίνηση είναι αυτήν των συνειδητών αρνητών, κάτι που διαφαίνεται ήδη σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ακόμα συμπαγής ομάδα αρνητών με πολιτικό στόχο την αντίθεση συνολικά στα μέτρα και τα εμβόλια, έστω και αν υπονοείται από κάποιες πλευρές ότι θα μπορούσε να προκύψει κάτι τέτοιο αργότερα.
Όσο για την κίνηση κατά της υποχρεωτικότητας δεν έχει μέλλον. Κι αυτό γιατί δεν έχει αντιπρόταση. Ό,τι κι αν πεις για την κυβέρνηση και τις ελλείψεις στη δημόσια υγεία ή την εκπαίδευση, σημασία έχει ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πλην των εμβολίων στην αναχαίτιση της πανδημίας. Όταν θα υπάρξουν φάρμακα σε εκατομμύρια δόσεις, όταν θα υπάρχει διαθέσιμη ιατρική φροντίδα για χιλιάδες ασθενείς, όταν θα έχει υποχωρήσει η πανδημία, ναι, τότε ίσως να μη χρειάζεται καθολικός εμβολιασμός- αν και δεν ήταν άσχημα πέρυσι που εμβολιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι για τη γρίπη για να βρούμε ένα παράδειγμα. Αλλά αυτά είναι υποθέσεις.
Στο μεταξύ και για τους επόμενους μήνες, το κύριο πρόβλημα θα είναι η διασπορά της νόσου και οι μεγάλες ανάγκες για περίθαλψη που θα έχουν οι ανεμβολίαστοι που θα κολλήσουν. Η μόνη λύση ακριβώς για το επόμενο εξάμηνο είναι η αύξηση των εμβολιασμών τόσο ώστε να αφήνει περιθώριο στο σύστημα Υγείας να δράσει και επιπλέον να μην κλείνει σε καραντίνες και περιορισμούς τον ενεργό οικονομικά πληθυσμό, μεγάλο μέρος του οποίου είναι εμβολιασμένο. Αυτό είναι το μείζον εθνικό στοίχημα των ημερών που διανύουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
