Μπορεί οι μέρες που διανύουμε να χαρακτηρίζονται από την έντονη εξωστρέφεια και την προσπάθεια να πετάξουμε από πάνω μας την κλεισούρα και την απομόνωση των δύο χρόνων, όμως υπάρχει και η σιωπή, ο σιωπηρός βίος.
Άνθρωποι που μαθαίνουμε ότι έφυγαν από τη ζωή ένα και δύο χρόνια μετά, όχι κατ’ ανάγκη από τον κορωνοϊό, δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι δεν είχαμε αναρωτηθεί τόσο καιρό για το τι κάνουν, επειδή είχαμε άλλες προτεραιότητες. Δεν ρωτάγαμε, δεν αναρωτιόμασταν… ίσως μόνο φευγαλέα.
Και δεν είναι μόνο τα θλιβερά γεγονότα. Είναι και οι χαρές που δεν μαθαίνουμε. Κάποιος που παντρεύτηκε, κάποιος που βρήκε μια καλύτερη δουλειά, κάποιο παιδί που περνά στο πανεπιστήμιο.
Πέρασαν πάνω από δύο χρόνια που εμείς ασχολούμασταν με τους εαυτούς μας και τους δικούς μας, κοιτάγαμε πώς να φυλαχτούμε, ζούσαμε σε κλειστά σύμπαντα με λίγες επαφές.
Η απόσταση που παίρναμε όλοι μας, όμως είναι που γεννά τη σιωπή.
Ανακάμπτουμε γρήγορα και ίσως να ξαναβρούμε τις ισορροπίες, αν βοηθήσει και λίγο ο ιός. Όμως, αυτή η σιωπή που μας τυλίγει, αταίριαστη με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, θα χρειαστεί χρόνο και σίγουρα και άλλους τρόπους, για να σπάσει. Πρέπει να μάθουμε να ρωτάμε και να ακούμε ξανά για τους άλλους. «Ακούω την αγάπη σου» που λέει κι ο στίχος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
