Καμιά λύση δεν μπορεί να βρεθεί για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, χωρίς να περνά από τη μόνιμη έκθεσή τους στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ας μην ξεχνάμε ότι επί δεκαετίες το βασικό επιχείρημα ήταν ότι δεν υπήρχε επαρκής χώρος για να εκτίθενται με ασφάλεια στην Αθήνα. Τώρα που λειτουργεί το Μουσείο της Ακρόπολης, ένα από τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου, δεν στέκεται το επιχείρημα αυτό. Αντίθετα, εκλείπει και κάθε άλλη πρόφαση, μπροστά σε κάτι που βλέπεις με τα μάτια σου, τον διάλογο που υπάρχει μεταξύ των εκθεμάτων του μουσείου και της ίδιας της Ακρόπολης. Ακούγεται πια παράλογο να πρέπει να πας στην Αγγλία για να δεις κάτι που ταιριάζει με την Ακρόπολη.
Και δεν είναι πια κάποιο θέμα ελληνικού εθνικισμού για τα «δικά μας μάρμαρα» που κινεί την υπόθεση κι ας ήταν αυτό που παλιότερα πυροδοτούσε τη συγκίνηση στην κοινή γνώμη. Τα γλυπτά κλάπηκαν με βιαιότητα πάνω από τον Παρθενώνα, όλα τα άλλα είναι συζητήσεις για να συζητάμε.
Ακόμα και το επιχείρημα ότι μία παραχώρηση στην Αθήνα θα άνοιγε υποθέσεις και με πολλές άλλες χώρες, δεν έχει νόημα στις μέρες μας. Ας ανοίξει. Έτσι είναι στην παγκοσμιοποίηση, όλες οι χώρες σηκώνουν κεφάλι και διεκδικούν να έχουν πρώτο ρόλο. Και η ηθική της διπλωματίας λέει ότι οι ισχυροί πρέπει να βοηθάνε τους λιγότερο ισχυρούς ώστε να αποκτούν υποδομές και δομές που θα επιτρέπουν την επιστροφή των πολιτιστικών θησαυρών τους. Ζούμε σε νέες εποχές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
